Het is de ochtend van vrijdag 4 maart 2011. Tot mijn verrassing ontvang ook ik per e-mail het verslag van de bijeenkomst van afgelopen woensdag 2 maart van schrijfclub 'Evocatief' al. Het was tot mijn grote genoegen dat ik mijn 'oude collega-schrijfsters' weer eens in hun maandelijkse samenzijn mocht ontmoeten. En als vanouds was het weer zéér gezellig en kwalitatief hoogstaand, ook wat de schrijverij betreft.
Verrassingen en genoegens. Als enige kerel viel ik tussen zeven dames (!) met mijn neus in de roomsoesjes. Ik zei toch: 'zéér gezellig'. Het hadden zelfs negen dames kunnen zijn, maar twee waren door omstandigheden helaas afwezig.
Al weer geruime tijd geleden maakte ik ook deel uit van de club. Maar door verhuizing en werk was het mij niet meer mogelijk om de 'verre' fietsreis naar Coriens Cultural Cottage te ondernemen. Inmiddels ben ik 'pensionado', dus 65+ geworden. Er was zelfs een lieve vriendin in het gezelschap, die mij daarmee ad hoc materieel fêteerde. Ja ja, ik bedoel inderdaad die dame die ook ik onder andere altijd probeer te fêteren met boekenleggers (want ze heeft er nog niet zo veel, ha ha).
Deze dag van herhaald feestvieren drukte ons allen met de neus op het 'vergrijzen'. Eén van de dichteressen in ons midden - Willemijn - had de respectabele leeftijd van 'Allemachtig, Tachtig' bereikt. Dat kwam in haar fabuleuze familiegedicht, dat wil zeggen een gedicht voor haar schare nakomelingen, grandioos tot uitdrukking. Bij deze, Willemijn, nogmaals: op uwe gezondheid, en nog vele jaren in even goede gezondheid erbij gewenst.
Ik liet me het glas door haar zelf gemaakte bowl goed smaken, zoals alle aanwezigen deden. Ik zei toch: zéér gezellig.
Nu we het toch over leeftijd hebben. De verrassing van ontvangst van het verslag was in die zin groot, omdat ik weet wie het maakt. Dat is Corien, mijn schoonmoeder, die ons over ruim twee maanden op roomsoesjes, bowl of welke andere lekkernij dan ook mag trakteren. Zij gaat vanaf 20 mei a.s. immers ook tot Willemijn's gezelschap der allersterksten behoren! Dat ze daar nu al blijk van geeft, bewees deze woensdag van 2 maart j.l. ten overvloede. 's Morgens de schrijfclub, 's middags een workshop schilderen, alles onder haar als altijd inspirerende leiding.
Bovendien keuvelden we er - ik zei toch: zéér gezellig - tussen de middag, onder het genot van een heerlijke kom door Corien gemaakte erwtensoep, met ons drietjes lustig op los. Terwijl Rose (schrijfster én schilderes) en ik volop genoten (en ik als schrokop natuurlijk de b.k verbrandde), en Corien vooral opschepte, ha ha, in afwachting van de komst van vriendin Miep (ook schilderes).
NB. b.k staat voor bovenkaak!
Een drukke bijeenkomst op woensdag, en de daar vlak op volgende vrijdag op stap naar Drenthe. Corien loopt niet gauw in zeven sloten tegelijk. 'Niks hoor, voor ik op reis ga moet ik eerst dat verslag in orde hebben', besloot ze, voor ons niet onverwacht, we kennen haar een beetje, Erna en ik.
Erna en ik zien het voor ons. "Ze doet dat toch maar mooi op haar oude dag", spraken onze ogen boekdelen. "Wie doet haar dat na?".
'Ik niet', dacht ik, en ging m'n koffertje vast pakken en inpakken. Mijn 'bovenkamer' maalt nog over wat ik een keer per maand mis door geen lid meer te zijn van die allemachtig prachtige schrijfclub, die je in dat schrijven zo stimuleert en tot duizelingwekkende grotere hoogten brengt (als schrijver, bedoel ik).
Die gedachte ontstond mede omdat ik hedenochtend een e-mail met teleurstellende inhoud ontving.
Uw verhaal 'Nooit meer naar de Malle Dieven' is door de wedstrijdjury niet uitverkoren om in onze bundel te worden opgenomen.
'Had mijn schoonmoeder Corien maar aan die wedstrijd deelgenomen', schoot door mijn hoofd. Ik heb net haar eigen mini-roman 'Hendrikje' herlezen. 'Allemachtig, nog geen eens tachtig, en toch kwalitatief zeer krachtig!'. Ik denk dat zij met haar verhaal de uit te geven bundel in haar eentje zou hebben gevuld ...
Enfin, over een uurtje komt ze langs en gaan we weer met ons drietjes - het wordt traditie - naar het Gronings/Drentse Hoge Noorden. Slapen in Orvelte, concert in Westerbork, misschien beestenboel in Emmen, in ieder geval Ierse sfeer door Kilshannig.
Eens zien wat dit avontuur weer voor schitterende verhalen oplevert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten