Lidie verblijft twee weekjes in huisje 'Rusteveel', aan de 'Op 't Landweg' achter het dorpsplein. Ik had haar beloofd daar een keer per fiets uit Limmen op visite te komen. Zo gezegd, zo gedaan.
De routebeschrijving op antiek-tomtommiaanse wijze, die daags voor mijn vertrek in de brievenbus viel, liet aan bestemmingsduidelijkheid niets te wensen over. "Dat kun je aan Rob wel toevertrouwen", vertrouwde Lidie mij toe.
 |
| Dank je wel, Rob |
 |
| Bergen aan Zee in zicht |
 |
| Schoorlse duinen |
 |
| Brandstichter(s) in de buurt! |
 |
| Stammenstrijd |
 |
| Geblakerd resultaat |
 |
| Strandvonder aan de voet van de Hondsbossche zeewering |
 |
| Wheel-watching |
 |
| Van den Vos Reinaerde |
 |
| Zachte huurprijsjes? |
 |
| Daar is Lidie, met broer en nichtje |
 |
| Broodje kroket, sjuutje, pilsje: gezellig, lekker en zéér zonnig! |
Zwartgeblakerde hectaren Schoorls duingebied geurden nog steeds, zoals de lucht over vijf kilometer fietspad aan de westelijke kant van de stenen Hondsbossche dijk doortrokken is en blijft van de zilte zoen der zee. De gladde, spiegelende zee met zijn boortorens, zijn windmolens, zijn containerschepen in de verte, en op deze dag zo blauw als de méditerranée.
Na ruim 35 jaar herkende ik Callantsoog onmiddellijk, hoewel her en der natuurlijk het nodige veranderd is. Het dorpsplein met feesttent ademde een gemoedelijke atmosfeer, de terrasjes waren bescheiden bezet door toeristen, die ontspannen van hun vakantie genoten. In mijn 'Castricumse' ogen groeide een beetje jaloezie: de relaxte Calants'eye' sfeer is zoals het naar mijn mening in een kustplaatsje moet zijn. Anders dan Egmond aan Zee, anders dan Castricum, wel of niet aan Zee.
Huisje 'Rusteveel', te midden van nog meer Vos Reinaerde-huisjes, strategisch op een hoek gelegen, ademt voor mij een soort oma-nostalgie. Lidie komt er, vanwege familieverband, al tientallen jaren. Ik herken haar uitleg en verhalen, zoals ik zelf vroeger in een soortgelijk huisje in de duinen van Egmond aan Zee vakantie vierde. Jongetje van onder de tien was ik toen, begin jaren vijftig van de twintigste eeuw dus. Ik groef met mijn jongere broertjes levensgevaarlijke diepe kuilen van meer dan twee meter diep. Om eruit te klimmen brachten we het houten laddertje mee dat eigenlijk voor het bovenste van de stapelbedden bedoeld was.
Gevaren bestonden toen niet, pa en moe tekenden immers geen bezwaar aan, zij hadden WO II meegemaakt. Die Egmondse houten huisjes heetten, anders dan Rusteveel en Cantecleer, naar de topics uit het kruideniersbedrijf waar mijn vader voor zijn kleintjes werkte: Boffie Koffie, Assepoester of was het Cinderella ... (en toen liet mijn 65+-geheugen mij in de steek).
Trouwens, toen ik arriveerde, was Lidie mooi niet thuis. Huisje Rusteveel stond in alle rus(t) te blinken in het zonnetje, bescheiden, keurig in de verf, als een ware vakantie-oase. Mijn poging(en) om mij mobiel aan te melden, zoals vooraf afgesproken, waren niet geslaagd, de 'piepjes' waren niet doorgekomen. Derhalve rondde ik op de gok een voor mij nieuw stukje Callantsoog, en - zo groot is de wereld nu ook weer niet - op het eerder genoemde gemoedelijke dorpsplein trof ik mijn date aan in gezelschap van haar broer en nichtje. Ze hadden zojuist hun koffie genuttigd, toen broer Wim zijn zus op de in fietsoutfit gestoken paperazzo attendeerde.
Na ruim veertig kilometer fietsen in twee uur tijds beloonde de gastvrouw mij met een passende versnapering op het terras van een van de strandpaviljoens die door haar familieleden gerund worden. Gezellig kletsen en heerlijk genieten, alsof het de 'grote vakantie' betrof.
Ook de terugweg verliep voor mij voorspoedig - zelfde route, zelfde afstand, zelfde tijdsduur -, al stond er natuurlijk opeens een stevige zuidwesten en dus tegenwind (gvd holadiejee, het is altijd hetzelfde aan de kust). Gelukkig kan ik tegen een windstootje (ahum) en trok mij er dus geen zuchtje van aan. Voldaan keerde ik thuis, in Limmen, deelgemeente van het door mij geadoreerde Castricumse, waar lieve Erna haar vrije dag onmiddellijk voltooide door mij een overheerlijk glaasje rode wijn te offreren. Zij deelde overigens eveneens in de vloeibare druivenvreugde, en terecht natuurlijk.
"Goh, dat was een heerlijk dagje uit", verklaarde ik mijn meisje. Vervolgens stapte ik op de weegschaal en zag tot mijn verbazing dat ik geen onsje was afgevallen. Opvallend, toch?
Volgende keer kies ik een verdere bestemming. Hebben Rob en jij niet zo'n soort vakantiehuisje in Bretagne, Lidie? Ik kom beslist, hoor, mijn fietsje kan dat gemakkelijk aan. Je suis sur!
