Het rijke leven op hoog niveau in Drenthe

Groot en stil door het Drentse land, over lanen door uitgestrekte bossen. Heerlijk wandelen in rust en ruimte. Niet alleen over de paden, ook hoog in de bomen. Dwars door de boomtoppen via het Boomkroonpad, de wereld vanuit een heel andere invalshoek ...

Genieten van de stilte, struinen door het bos, luisteren naar de vogels, nieuwe energie opdoen. 
           
                         Drenthe, Hondsrug, Hotel Bieze Borger

Op vrijdag 20 juli 2012 rijdt Erna's moeder Corien precies volgens afspraak om klokke tien bij ons vóór, in haar glimmende donkergroene limousine, de trouwe Honda Civic, die zij voor deze gelegenheid eigenhandig van binnen en van buiten heeft gekuist en gepoetst. Vermoedelijk speciaal voor ons, Erna en mij, terwijl dat eigenlijk niet hoeft, hoewel wij wel op orde en netheid zijn (in)gesteld. Het karretje op leeftijd beschikt over zoveel karakter, dat het ons door, langs en naar alle bestemmingen (ver)voert zonder ook maar een ietsje tegen te sputteren. In ieder geval na vele keren tot nu toe nog altijd niet, zodat wij gedrieën met deze auto een glanzende toekomstrit naar het hoge noorden tegemoet kunnen gaan.
We hebben onze zinnen gezet op Hunebed Hoofdstad Borger als uitvalsbasis, om ons onder meer over het nabijgelegen Boomkroonpad te vermaken.
Onze bezigheden buitenshuis zullen vooral uit wandelen bestaan, onze mazzel en broche uit het weerbericht, dat  ons na de recente overdadige regenval gunstig gezind lijkt. De voorspelling is ook uitgekomen, de moessondagen kwamen aan hun einde, de zon kwam uit zijn schuilhoek tevoorschijn.

IJsselmeer vanaf de Afsluitdijk 

Na de Simon Stevin-sluizen zwaaide meneer Lely ons standvastig als altijd een goed reisvervolg toe - hij herkende de fietser in mij -, liet ons de Lorenz-sluizen passeren in een rit waarin wij van een blauwe lucht genoten, die gevuld was met witgrijze cumuli nimbi, zijnde de weerspiegeling van onze leeftijden, en van glinsterend golvend water, waarop enkele zeezeilers hun tweemastbarken langzaam langs de landelijke einder voortschoven. Een paar kitesurfers stonden tot hun middel in het water de ondoorgrondelijke ondiepte van de voorhene Zuiderzee af te tasten met hun voeten.
Onze tussenstop voorbij het drukbevolkte monument, bijna aan het eind van de kaarsrechte dijk, diende als voorportaal van de culinaire hoofdgangen die wij ons op een traditionele trip als deze altijd eigen (weten te) maken. Bbhh, bezigheden buitenshuis hebbende, ik zei het al eerder. Een parkeerplekkie, een picknicktafel, het zonnetje en riant vergezicht over de tot IJsselmeer omgedoopte Zuiderzee. Niets kan ons gebeuren, wat willen wij nog meer?
Nou, bijvoorbeeld koffie, boterhammetje, krentenbol, eierkoek. Aan alles is gedacht en ... het gaat er altijd in. Waar we niet op zitten te wachten, is een kaduuk fototoestel. Dit keer - heel sneu - is Erna aan de beurt. Haar toestel, net als het mijne nog geen jaar oud, zei dag met het handje, zo van bekijk het maar, doe het zelf maar. Het mijne liet het een paar weken terug tijdens mijn fietstocht afweten. De teleurstelling is nu voor Erna, en ook voor ons, omdat zij altijd bijzondere, fraaie plaatjes weet te schieten vanuit een aparte, creatieve invalshoek. Even slikken dus - de broodjes ook - en dan maar hopen dat we op andere aspecten van het alledaags bestaan (zoals de liefde) meer geluk treffen.

In de als gebruikelijk traditionele setting van 'de man de bestuurder, de vrouwen de bijrijder' jakkeren wij op ons gemak, niettemin beduidend sneller dan de vele fietsers, over de bijna dertig kilometer lange Afsluitdijk, het Friese land binnen. Friesloân. Toch niet als de meeste vierwielcollega's op topsnelheid. Wij doen het in doorsnee zo rond de honderd waar honderddertig mag, en tegen de zeventig waar zeventig mag. Haastige spoed gooit in het eten altijd roet. Waarom dertig seconden tijdwinst boeken als je over alle tijd van de wereld beschikt om je doel te bereiken? We kunnen immers pas na 14.00 uur inboeken, tel uit je winst. En op die langgestrekte dijk hebben we inderdaad een prachtig uitzicht: gevarieerde wolkenpartijen, een mengeling aan boten en bootjes, en hier en daar een eenzame aalscholver op een paal. Onze leuze luidt: gemiddelde leeftijd omhoog, gemiddelde snelheid omlaag.

Hunebed Hoofdstad Borger

... Meneer Heyting (zo heette mijn tekenleraar op de HBS) ... 

... op de markt ...

... met ...



... walnootkaas, knoflookworst en niet te vergeten bij een andere kraam balpenverzamelaar Arie Prins uit Tweede Exloërmond (hij heeft thuis een slordige 60.000! pennen geordend aan de wand van een kamer, waar hij de baas is) 



... in het restaurant ...

Na aankomst in hotel-restaurant Bieze Borger trakteerden wij onszelf op koffie met heerlijk luchtig gebak. We ontdekten onmiddellijk dat ons onderkomen en de dienstverlening van uitstekende kwaliteit getuigden. Derhalve ging het diner, nadat wij 's middags het gemoedelijke Borger en de van een ontspannen sfeer blijk gevende (toeristen)markt hadden verkend, niet aan onze neus voorbij in datzelfde in Italiaanse sfeer gebrachte restaurant naast onze kamers. "Ik vind het altijd heel prettig dat ik na het eten zó naar mijn kamer kan lopen", zei Corien. Gelijk had ze, vonden Erna en ik, en ik bestelde direct zo'n heerlijk pilsje bij de zalmmoot, die Erna ook verkoos. Cor gaf de voorkeur aan een varkensmedaljon als hoofdbestanddeel van ons driegangenmenu. Vooraf hadden wij op de kamer ons apéritief geregeld, inclusief een heerlijk stukje Drentse kaas van Cor en knisperende zoutjes van Erna. Toch was er bij de avondmaaltijd nog ruimte voor een carpaccio vooraf en een panna cotta toe. Voilá, bbhh oftewel Bieze Borger Hampshire Hotel.

Na het tafelen raakten we aan de praat met Willem (63) en zijn vriend (67), die al meerdere jaren verliefd in en op Drenthe kwamen. Sterker nog, als voorhene randstedelingen uit Hoofddorp bewonen zij er nu al zes jaar een boerderij. Hun keuze voor de rust van het platteland en het gemoedelijke sociale leven in een Drents dorp. Willem was de 'spraakzame' toneelspeler, zijn vriend de 'ingetogen, zwijgende' partner. Ex-uitvaartondernemer - want vervroegd gepensioneerd - Willem verhaalde over zijn drukke inburgeringsleven tussen de Drenten: toneelvereniging, bridgeclub, en jagen op herten, fazanten (Erna verstond passanten) en konijnen. En ook nog als trouw-ambtenaar van de burgerlijke stand zijn bijdrage leveren. Zijn vriend hield vermoedelijk wel van een drankje. Hij wees ons door het raam schuin naar de overkant: "Weet je waar je een lekker afzakkertje kunt halen? Daar, in café 't Hunebed". Maar na een mooie, lange dag zochten wij ons eigen hunebedje op. 

... drie gasten, drie gangen ...

Boomkroonpad



... boomtoppen ...

Op zaterdag 21 juli 2012 zaten wij aan een uitgebreid ontbijt gezellig te bomen over de invulling van de dag.
Bomen spreken tot onze verbeelding, vooral indrukwekkende. Een machtige eik, een knoestige beuk of een grillig gevormde grove den. We hebben die niet allemaal in onze tuin staan, en zeker niet in zo grote getale als in de boswachterij Gieten-Borger. Daar heeft zeker iedere boom zijn eigen specifieke vorm, kleur, bast en omvang. Je kunt er al wandelend je ogen uitkijken. De vele mossen vormen het bewijs voor de schone Drentse lucht. Vóór we aan onze drie kilometer lange, door geelgekopte paaltjes gemarkeerde route begonnen, stapten we eerst nog een natuurattractie binnen: het Boomkroonpad.

In het Boomkroonpad gaat het bos voor je leven. Vooral ook voor kinderen. Het wandelpad tussen de toppen van de bomen is ontwikkeld om het bos als het ware door de ogen van een eekhoorn te bekijken. Tot onze spijt kwamen we er geen tegen. In de 'worteltunnel', waar de wandeling onder de grond start, ontmoetten we wel een aantal bosbewoners, zij het niet in levende lijve. Via een wenteltrap door de boomstam in de richting van de boomtakken kwamen we bij het hoogste punt, een uitzichtpunt op ongeveer 22,5 meter. Hiervandaan zagen we de boomtoppen van het bos zwaaien en ertussendoor de horizon gloren.



... op hoog niveau ...

... blik op ...

... bijzondere details ...

... met haviksogen ...

... van tak naar tak ...

... schuddebuiken ...

Na een bescheiden lunch gingen we op herhaling in Orvelte. We waren daar in het vroege voorjaar van 2011, maar toen was het bijzondere dorp nog overwegend gesloten. Orvelte is een belevenis om in volle werking mee te maken. Glasblazerij, smederij ('t Stokertje), klompenmakerij, houtzagerij, kaasmakerij, schilderkunst, schaapskooi, kortom vooral een veelheid aan oude ambachten.
Nu was het dorp midden in het zomerseizoen wel geopend en desondanks toch niet overdadig massaal bezocht. Gewoon gezellig bevolkt, dus voelden wij ons er goed thuis. Vooral de glasblazerij trok onze aandacht. 'Ik ben maar een raar mannetje' kopte een paginagroot krantenartikel aan de wand over de glasblazer, maar datzelfde mannetje maakt wel hele mooie dingen. Een ervan hangt nu thuis bij ons voor het raam, een ander staat in onze tuin. Erna heeft namelijk het geluk dat zij in september jarig is, voor Cor en mij een mooie kans om alvast tot de invulling van een verjaarscadeautje over te gaan. En uiteraard glunderde Erna van die buitenkans, waar zij heel blij mee is.

Is Orvelte een belevenis, voor onze vermoeide ledematen is ons BBHH-restaurant aan de Hoofdstraat in Borger dat evenzeer. Opnieuw een apéritief op ons balkon in het zonnetje, vervolgens een vissige maaltijd met uitzicht op het rustieke dorpse leven. Erna zocht haar heil in heilbot, Cor en ik likten onze vingers af aan een pan vol verse mosselen, die er weer waren. Echt een pan vol, zoals je hem thuis niet krijgt.

Op zondag 22 juli 2012 liep ons traditionele uitje weer op zijn einde. De Civic stond gereed voor zijn taak, wij hoefden slechts onze TomTom-hersenen in te schakelen voor de route. In het hoge noorden ligt een bezoek aan familie redelijk voor de hand. Eerst nog even in Rolde kijken of het mooie kerkje er nog stond, en vooral of het nu wél open was. Maar helaas, dit keer was het voor bezoekers afgesloten in verband met de uitgebreide restauratie van het orgel. Spijtig, want we hadden het kerkje van binnen willen bezichtigen en eigenlijk ook het monumentale orgel willen beluisteren. Op dezelfde plaats als waar in de tiende eeuw de eerste houten kerk is gesticht, stonden wij ten tweede male (in een vorig bezoek ook al) voor de gesloten deur van de rond 1200 gegrondveste Romaanse bakstenen kerk, die in 1427 of 1428 (ik vergis mij wel vaker in jaartallen) als Gotisch Godshuis in gebruik werd genomen. De kerk werd niet alleen voor erediensten gebruikt, maar ook eeuwenlang voor de rechtspraak. Toen in 1598 in Drenthe de Reformatie is doorgevoerd, vond in deze kerk de eerste provinciale kerkvergadering plaats. Ik heb het flauwe vermoeden dat onze uitspraak luidt: 'Drie keer is kerkrecht, we móeten dus nog eens op ons kerkenpad terugkeren!".

Waar wij eveneens terugkeerden, was op het vakantiepark aan het Rono-strand, de vanouds bekende familiecamping, waar Tiny (zus van Cor) en Willem omringd door een planten- en bloemenzee van hun welverdiende rust genieten als zij ten minste niet aan de Portugese Algarve toeven. Gezellig als altijd werden wij voorzien van een drankje en een hapje naar believen, zelfs een verfrissing voor onderweg, zodat wij meer dan tevreden huiswaarts konden keren. Eenmaal aan het eind van de middag terug in Limmen was alles weer zoals het was. Dus brachten we - na de snelle snack in Egmond-Binnen - een toost uit op weer zo'n geslaagd bezoek aan het fraaie hoge noorden, dat ons zo goed bevalt.

... Patatje, kroketje, in Egmond-Binnen handbereik ...