Tribunaal aan het werk

De Klachtencommissie Castricum heeft zich kunnen vermaken met een lastige, dwarsliggende inwoner van Limmen. Twee dames en twee heren, waarvan één dame als secretariële ondersteuner van de commissie, beleefden een vraag- en antwoordspel met een gepassioneerde belanghebbende inzake clustergekloot. Deze belanghebbende blijkt de hoofdprijs gewonnen te hebben. Van duizend aan te leggen clusterplaatsen in heel Castricum is de aanleg op zegge en schrijve één plek misgegaan. Bij hem voor de deur. Ja ja.

De tegenspelers van de enkelvoudige Limmenaar kwamen met hun vieren opdraven. Uiteindelijk bestond het verweerschrift van de gemeente Castricum uit vier A-4'tjes, laten we dus zeggen een kantje de man.
Noemde ik eerder het duo burgemeester en wethouder al 'helden op kousenvoeten', als je met z'n vieren komt, maak je volstrekt duidelijk dat je met een vorstelijk zwaktebod bezig bent. Dan maak je volstrekt duidelijk dat Castricum een 'bananengemeente' is met een boevenbende aan het hoofd.
De vier helden zijn burgemeester Mans, wethouder Meijer, adjudant Markowski en korporaal Baauw. Het kwartet sloot de gelederen in een voortgaande litanie aan onzorgvuldigheden, onjuistheden en onwaarheden. En dat onder leiding van de eerste burger die jou als een van 35.000 toch vertrouwen zou moeten schenken. In genen dele, de gemeente Castricum klooit in deze maar wat aan en blijft maar vasthouden aan de foutieve en dus illegale uitvoering van het DEFINITIEVE BESLUIT CLUSTERPLAATSEN (dd. 24 mei 2011).

Het Tribunaal kan aan het werk. Ik ben benieuwd. Naar het verslag, maar vooral naar de uitkomst. Binnen enkele weken mag ik de uitspraak verwachten. De commissieleden waren niet duidelijker in de formulering van de door hun benodigde tijdsduur. Gelden daar niet ook spelregels voor? Ach ...

We zullen zien. Voor mij is slechts één oplossing mogelijk: juiste en dus legale uitvoering van het DEFINITIEVE BESLUIT dat ik hiervoor en eigenlijk steeds heb genoemd. Of de wat mij betreft weinig gezag meer hebbende bestuurders hiertoe bereid zijn? Geen idee. Ik verwacht het niet, en dan blijft dus over: óp naar de Nationale Ombudsman en/of Raad van State. En/of anders elders ...

Het proces hedenavond duurde precies een uurtje, daar was geen koffie(tijd) bij inbegrepen. Er werd verslag gemaakt (ik ben benieuwd), er werden geluidsopnamen gemaakt, er werden echter geen foto's gemaakt (ik heb dat wel verzocht, maar toen werd er gelachen en richting wethouder gekeken).
EIGENLIJK ZOU IK OOK NIET OVER KLEURENPLAATJES VAN HET KWARTET WILLEN BESCHIKKEN!
Ik zie het al voor me: "Mag ik van jou de roverhoofdman uit de serie Incapabele bestuurders met aanhang?
Alsjeblieft, weg met die boenders, met de vuilnisbakken mee naar de andere kant, naar de overkant!!!

  

Castricum Tribunaal

Op het moment dat ik mag verschijnen voor de Klachtencommissie Gemeente Castricum - gemakshalve het 'Castricum Tribunaal' genoemd - plaats ik op deze blog mijn visie over wat zich heeft voorgedaan. Wanneer je gedwongen wordt jezelf te 'verdedigen', is het immers niet handig om je kruit op voorhand af te schieten, beter is het ten tijde van het proces. Zeker als je een 'tegenstander' ontmoet, die het niet schuwt om met onzorgvuldigheden, onjuistheden en onwaarheden (ik noem het zelf leugens) op de proppen te komen.

Het onderhavige twistpunt - Aanleg clusterplaatsen - is eigenlijk het sop de kool niet waard. Principes bestaan naar mijn mening echter wel degelijk, hoewel hh politici daar anders over lijken te denken (Met Meijer Meer Mans, nietwaar?). Een van die principes is dat je geen 'list en bedrog', geen 'vriendjespolitiek', geen 'machtswellust' moet tolereren. Wie de bestuurlijke bureaucratie binnen het gemeenteapparaat die gelegenheid biedt, loopt het risico in een valkuil te storten, en finaal en langdurig ondergesneeuwd te raken. Je zou bijna denken dat de 'apparatsjiks' (het gemeentelijke apparaat heeft 'oostbloktrekjes', Kafka is een uit de kast komend spook) erop uit zijn hun inwoners bewust op het verkeerde been te zetten. In mijn casus heeft het daar alle schijn van. Mijn zorgvuldig opgebouwde dossier 'clustergekloot'  bewijst dat.

... spook van Kafka ...



... illegaal voor onze deur!

 Na een langdurige opeenvolging van telefoontjes, e-mails, brieven en gesprekken met achtereenvolgens contactambtenaar, verantwoordelijk wethouder en burgemeester in de rol van klachtbehandelaar ben ik genoodzaakt met mijn klacht voor de Klachtencommissie te verschijnen. Veel liever had ik al veel eerder bij de Nationale Ombudsman of bij de Raad van State aangeklopt. Regels zijn echter regels, en of je wilt of niet: je MOET het hele circuit in opgelegde volgorde doorlopen. Niet zo vreemd dus dat de Nationale Ombudsman het drukker en drukker krijgt, al raken veel burgers in dit juridische labyrint het spoor bijster.

Mijn klacht tegen de gemeente Castricum is een simpele. Volgens het DEFINITIEVE BESLUIT van het college van burgemeester en wethouders van 24 mei 2011 zouden vijf verzamelplaatsen (clusterplaatsen) voor grijze en groene containers (kliko's) op het noordelijk deel van de Hogeweg in Limmen (waar ik aan de westelijke kant woon) aan de oostzijde van de weg worden aangelegd. Dit is keurig op gewaarmerkt gemeentelijk briefpapier met bijgevoegde tekening, overwegingen, reacties, zienswijzen en conclusies aan de betrokken bewoners toegestuurd. HET DEFINITIEVE BESLUIT VAN B&W! Hiep, hiep, HA HA!!!

Daar behoren zij: aan de oostzijde, waar de zon opkomt

... volgens het DEFINITIEVE B&W-besluit ...

... heen en weer ....

... efficiënt, kosten- en energiebesparend ...

De betekenis van definitief bij besluitvorming, de betekenis überhaupt van formele berichtgeving, en daarmee de betekenis van democratische inspraakspelregels, dit alles blijkt in Castricum niet zo veel voor te stellen. De gemeente doet en laat wat haar goed dunkt.
ONDANKS HET DEFINITIEVE BESLUIT KOMEN DE VIJF CLUSTERPLAATSEN BIJ MIJ IN DE BUURT ZONDER NADER OVERLEG AAN DE ANDERE, DUS DE VERKEERDE (=ILLEGALE) KANT VAN DE WEG.
Je kunt reageren wat je wilt, Kafka blijft heersen. Vooralsnog tot aan het begin van deze avond, vóór het tribunaal van de gemeente Castricum een uitspraak doet. Welke uitspraak dat zal zijn ... ???

... Waar blijft die zijlader nou? ...

U noemt het 'Tribunaal', meneer Samuel? Dat zijn zware woorden, meneer Samuel.
Ja zeker, dat zijn zware woorden. Ik ontleen mijn gedachtegang aan het gemeentelijk verweerschrift tegen mijn klacht. Waar ik noch in de ontwerpfase, noch in de definitieve besluitfase voor enigerlei clusterplaats pal voor mijn deur in aanmerking kom - mijn adres is niet als zodanig ingetekend - weet de gemeente Castricum mij in vier volgeschreven A-viertjes ter attentie van de Klachtencommissie, inderdaad VIER kantjes, met onzorgvuldigheden, onjuistheden en zelfs onwaarheden te belagen.
Al heb ik geen enkele rol bij de aanleg van clusterplaatsen, de genoemde 'apparatsjiks' weten mij hierin een HOOFDROL aan te meten. Niet tien, niet twintig, niet dertig, niet veertig, nee lezers dezes, liefst ACHTENVEERTIG keer wordt mijn naam (Samuel, aangenaam) in het gemeentelijk verweerschrift genoemd. Noem dat maar eens géén aanklacht, als bovendien aan mijn naam allerlei zogenaamde tegenwerpingen opgehangen worden, om over de geformuleerde leugens nog maar te zwijgen. Het is meer dan ongelovelijk. Alleen al om een dergelijke manier van doen zou je woest (kunnen) worden en je buks van zolder gaan halen.

Illegale troep bij mij voor de deur!

Boos word ik niet meer. Zinloos. Burgemeester en wethouder hebben toegezegd naar het 'Tribunaal' te komen. Zij hebben voordien al geruime tijd met mij overlegd. De wethouder had slechts weinig tijd voor mij beschikbaar, de burgemeester daarentegen ontving mij in twee sessies zelfs ruim drieëneenhalf uur in totaal. U leest het goed: ruim drieëneenhalfuur. Niet gebruikelijk en uitermate zonde van de tijd. Omdat de burgemeester niet anders doet dan rugdekking geven aan een lid van zijn college, een meierende wethouder die uitermate halsstarrig en onfatsoenlijk opereert. Maar fouten toegeven? O nee, voor geen goud.
Toch komen zij dus met hun tweeën. Om tegen een enkel- en eenvoudige inwoner in de aanval te gaan? Zouden zij nattigheid voelen, deze helden op kousenvoeten?

... E-F-F-I-C-I-Ë-N-T hè??? ...

Ik ben benieuwd tot welk oordeel het 'Tribunaal' komt. Eén ding is zeker: B&W Castricum gaan drijfnat!
Is het niet vanavond, of na de mogelijk latere uitspraak, dan is het wel bij de Nationale Ombudsman of bij de Raad van State.

De ophaalauto met zijlader is efficiënter en bespaart aldus kosten voor onze portemonnaie. Stelt de gemeente. Ha ha, laat me niet lachen. Bij mij voor de deur stapt de bijrijder elke week uit, rijdt de kliko's van de clusterplaats naar de andere kant van de weg tot voor mijn woning en retourneert de containers na het legen weer naar hun officieel aangewezen verzamelplek. Het is de idiotie ten top, dank zij deze gemeente, dankzij haar contactambtenaar, dankzij haar verantwoordelijk wethouder (transparant met open oor voor de burger) en dankzij haar burgemeester. OP KOSTEN VAN DE GEWONE BURGER.
Je zou de kosten eens moeten uitrekenen per toekomstige termijn, per maand, per jaar, per decennium. En eh ... is het noordelijk deel van de Hogeweg de enige clusterplek waar onderhands en illegaal gehandeld is? Of heeft het gemeenteapparaat op nog andere plekjes eveneens haar (on)zinnen doorgezet?

Ik houd u op de hoogte.

NB. Het is ook de moeite waard mijn blog van vrijdag 2 december 2011 (nog) eens te lezen:
'De ontwortelde bestuurder van de moderne tijd'

Lichtstad Eindhoven, the Light Version

In het kader van een 'Weekendje.weg' togen wij eind maart 2011 naar het land waar het leven goed is, het Brabantse land. Hoog tijd om daar eens in de grote stad ons lichtje op te steken. Het is het weekeinde van een beslissende ontmoeting tussen 010 en 040, een wedstrijd die in de Amsterdam Arena plaatsvindt. Je kunt er derhalve maar zo ver mogelijk vandaan blijven, in de wetenschap dat de Amsterdamse bluf die van Eindhoven dit keer de baas zal zijn. Zulke verbeeldingskracht kun je hebben als je tussen de hoofdstad van ons land en de kaasstad van ons land in woont. Wordt roodwit uit Mokum geen kampioen, dan wordt roodwit uit de stad van het beleg het wel. Daar kunnen noch roodwit uit Philipsstad, noch roodwit uit de Maasstad dit keer iets aan veranderen. Om van die andere roodgekleurden uit de textielstad in het oosten van ons land maar te zwijgen. Nee, dan zou het vele malen aparter zijn als het rood, wit en blauw uit het noorden van het land, uit die stad met die schaatstempel, het een keer zo ver zou brengen. Dat zou pas echt geweldig zijn. Maar ja ... dat zit er helaas toch niet in!

 

Roodwit uit Limmen

Op ons gemak nemen wij de Intercity die ons rechtstreeks van Heiloo naar Eindhoven brengt. Het is drukker dan wij op de vroege zaterdagochtend verwachten. Helaas biedt de stiltecoupé geen oplossing, ons volkje is - op een enkele uitzondering na - niet zo gewend om zich aan spelregels te houden.

Eindhoven is een uitdagende en moderne stad in het zuiden van ons land. Hier durft men te experimenteren, eigenwijs te zijn en over grenzen heen te kijken. Hier is veel dynamiek op het gebied van technologie, sport, kunst en design. Minstens één keer in ons leven moeten wij toch in de vijfde stad van Nederland zijn geweest. In de stad met een levendig centrum met veel café's, terrassen en restaurants, en met moderne, overdekte winkelcentra als de Heuvelgalerie en het Piazza Center in de binnenstad. We ontdekken dat het compacte centrum zich prima te voet laat verkennen.
Vanaf het Centraal Station lopen wij zo de binnenstad in, langs de Markt met zijn café's en terrassen, van oudsher het stadshart, in de richting van ons hotel Park Plaza aan de Geldropseweg. Het is een viersterrenhotel, dat ons een uitgebreid luxueus ontbijt op de zondagochtend in het vooruitzicht stelt. Dat is nog eens genieten, want dit keer behoeven wij - vinden wij - ons traditionele trimrondje niet uit te voeren. Dat hebben wij aan de zaterdagmiddag verdiend door te voet de stad zo goed mogelijk te verkennen.


'De radio'

Het originele NS-station van Eindhoven is in 1866 gebouwd. Met de groei van de stad komt er negentig jaar later een nieuw, modern station. In de volksmond wordt dit al snel 'de radio' genoemd, omdat het gebouw lijkt op de Philipsradio's uit de jaren '60 van de twintigste eeuw. Het kan de bedoeling van de architect niet zijn geweest, want de radiomodellen die op het Centraal Station lijken, bestonden in 1956 nog helemaal niet!

Op 1 januari 2008 krijgt NS-station Eindhoven de status van Rijksmonument. Het behoort tot de mooiste in de wereld en is opgenomen in de catalogus 'Le temps des Gares', de beroemde lijst met gedenkwaardige stationsgebouwen op aarde. 'Doorgang, afscheid en ontmoeting' luidt het opschrift boven de ingang.

Ode aan Philips

'De Witte Dame'

'De Witte Dame'

'De Lichttoren', waar 'het lampenmaakstertje' staat



De Bijenkorf (groen) op de achtergrond  

Het front van De Bijenkorf met nepetage

Van Abbemuseum (oudbouw)

Zaterdagmiddag, rond half drie, het zonnetje schijnt heerlijk. We hebben onze jassen en andere overlast op onze kamer achtergelaten, na het nuttigen van een pilsje en een koffie aan de bar, en we wandelen langs het vlakbij gelegen Van Abbe.
"Laten we even binnen gaan kijken", stel ik Erna voor. We hebben de bedoeling om het museum op zondag te gaan bekijken, maar we zijn er nu toch. Aan de balie vernemen we dat op de eerste zondag van de maand om klokke twaalf altijd een gratis rondleiding is. Klinkt interessant. De toegang bedraagt tien euro per persoon, voor een oudere jongere zoals ik acht euro.
We kijken nog wat rond in de entreeruimte en museumwinkel. Bij het weggaan om de binnenstad te verkennen komt een portier op ons af.
"Kan ik u misschien helpen", vraagt hij vriendelijk.
"Dank u wel, maar we zijn net aan de balie geweest. We willen het museum morgen bezoeken".
"U weet dat de toegang zo dadelijk, vanaf drie uur, gratis is in verband met de opening van een nieuwe expositie?".
"???. Nee, dat heeft die dame daar ons niet verteld. Is dat echt zo?".
We kijken elkaar aan. Wat zullen wij doen, wij die echte Hollanders zijn, ha ha. Het zonnetje schijnt nog steeds, onze glimlach groeit.
"Dank u wel voor deze informatie, meneer".
We besluiten tot drie uur te wachten en gratis eieren voor onze museumdrang te kiezen. Een goede keuze, naar blijkt, want in een uurtje zijn we het qua inhoud wat tegenvallende museum rond, en van de te openen expositie hoeven wij het ook niet te hebben.
Er blijft nog genoeg tijd over om de druk bevolkte, winkelende binnenstad te doorkruisen. De overdekte  winkelcentra trekken ons niet, het Design Huis met een groot aantal jongeren voor de deur evenmin. We maken een rondje langs de 'bekende' gebouwen, staren naar de groene betegeling van De Bijenkorf, luisteren nogmaals naar het NS-(radio)station, schuifelen het uitgaansgebied met schreeuwende aandachtstrekkers door en vinden ten slotte bij Boekencafé Schrijvers in de Dommelstraat een rustig terrasje, waar we in het zonnetje een (op)Duveltje en een frisdrankje genieten en wat indommelen.

... Kunst ...

... op het ...

... Stadhuisplein ...

Schoenen in de wilgen?

Als onze glazen vrijwel leeg zijn, wordt het tijd om te gaan, want het belendende tafeltje heeft bezoek van rokers. Van Abbe mag dan sigarenfabrikant zijn geweest, ikzelf een wegwerker van twee pakjes Caballero per dag - overigens in een ver verleden - die tabakrotzooi stinkt en stinkt en stinkt, en de wind staat altijd mijn richting uit! ...

Van Abbe-museum (nieuwbouw)

'Echt iets voor u'

Kortste overdekte brug ter wereld

Het Van Abbe-museum aan de rivier de Dommel in het centrum van Eindhoven is een museum voor moderne en hedendaagse kunst. Het gebouw (de oudbouw) is van architect Kropholler, opgetrokken in traditionalistische stijl. Het werd in 1936 geopend, vernoemd naar de oprichter Henri van Abbe, een sigarenfabrikant. Van Abbe was een liefhebber en verzamelaar van moderne kunst. Hij wilde Eindhoven laten meegenieten.
Het museum bezit een van de grootste collecties van El Lissitzky. Daarnaast zijn onder andere werken van Pablo Picasso, Wassily Kandinsky, Marc Chagall en Piet Mondriaan te zien.

Honoré de Balzac (Rodin)

Buiten staat Honoré de Balzac, een kunstwerk van Rodin. Bij de trap voor de ingang staan twee beelden van paarden, gemaakt door beeldhouwer John Raedecker.
De nieuwbouw van het museum is van architect Abel Cahen. De kortste overdekte brug ter wereld, het fel roze huisje van John Kömerling, draagt de tekst 'Echt iets voor u'.

St. Catharinakerk



... onze buurman? ...



Uit eten in Eindhoven kan op vele adressen. Goed en betaalbaar, daar proberen wij altijd voor te opteren. Onze keuze op restaurant 'Memories' in de Dommelstraat 36 is ons uitmuntend bevallen. Daar houden wij een goed gevoel en een gevulde buik aan over, terwijl er in de portemonnaie nog wat overblijft, ha ha. Just remember the good times! luidt het motto van Memories. Zo is het maar net. De afbeeldingen van Humphry Bogart, Marylin Monroe, Frank Sinatra en Charley Chaplin staan nog op ons netvlies. Ook het heerlijke driegangenmenu, beginnend met een garnalencocktail, hoofdmaal sliptongetjes en sorbetijs toe, begeleid door onze favoriete droge Chardonnay, zullen wij niet licht vergeten.

Driegangenmenu, that's it!



Mmm, lekker, wie doet me wat?



Dit was de lichtstad!