Rotjeknor, een wereldstad?

Op donderdag 23 juni 2011 spoort NS mij naar de poort van Europa. Vanuit het zich vernieuwende Centraal Station - nieuw icoon van de Maasstad, opening eind 2012 - bewandel ik het stadshart van Rotterdam, ook wel 010, ook wel Rotjeknor genoemd, vooral door Mokummers. Ik ontdek onmiddellijk het echte multicultigevoel in de stad met liefst 130 nationaliteiten, met een Limmenaar erbij 131.

Het vrije woord

Beurspleinpassage

Na mijn wandeling door het centrum - (Korte) Hoogstraat, Lijnbaan, Coolsingel, Stationsplein - begeef ik mij naar de Boompjeskade, waar vlakbij het Maasgebouw het nostalgische passagiersschip 'Nehalennia' aanmeert voor een retourvaartocht naar Kinderdijk.

Varend over de Nieuwe Maas werp ik een blik op de Rotterdamse skyline, met onder meer 'Manhattan aan de Maas'. Ik zie bruggen de linker en rechter Maasoever met elkaar verbinden. De 'Zwaan' is een pronkstuk, de 'Kop van Zuid' nog verre van. Er is een begin, vind ik, maar het is nog een onsamenhangend gedoe. Net Feijenoord, of is het Feyenoord, of toch Fijenoord? 

Rotterdam is niet echt mijn stad, in de Kuip huist niet mijn club.
Werkendam lijkt mij evenmin een walhalla om te wonen. Een bevreemdend hoog flatgebouw torent aan het druk bevaren water boven alles en iedereen in het vlakke polderland uit. 

Als de Nieuwe Maas in de Lek is overgegaan, ga ik in Kinderdijk voor ruim een uur van boord. Kinderdijk is helemaal geen stad, het is een soort 'Maasse Schans', dus wél druk bevolkt. Je loopt hier naast de Nederlandse tegen op z'n minst vier andere nationaliteiten aan: Japanners, Chinezen, Amerikanen, Duitsers.
Wat wil je ook, met klompen, tulpen en vooral molens in beeld! 

De Verenigde Naties hebben namens Unesco de negentien molens ter plaatse tot cultureel wereld-erfgoed uitgeroepen. Nu lig ik daar niet wakker van, maar ik was er nog nooit geweest. Dus vandaar een keer. 
Nergens ter wereld staan zoveel molens bij elkaar. Poldermolens die met sluizen, gemalen, dijken en boezemwateren een ingenieus waterbeheersysteem vormen. Willem Alexander zal zijn vingers erbij aflikken. De molens getuigen van de typisch Hollandse strijd tegen het water. Al sinds de middeleeuwen maalt het systeem in Kinderdijk het overtollige water weg uit het vochtige veengebied van de Alblasserwaard. En vochtig is het, vooral ten gerieve van fuut en waterhoen.

(wordt vervolledigd) 

Spike in action

2e Pinksterdag 2011

Leest Erna binnen op haar 'troon' voor de terrasdeuren na een vermoeiende vakantiefotoinplakdag op een herfstige maandag de dertiende juni een boek, zegt zij tegen mij, met een ander boek op de bank in de hoek: "Kijk nou eens, dat is een specht" ...
Ik hijs mij overeind en schuifel naar het terrasuitzicht. Inderdaad, er ligt een fraaie zwart wit gevederde vogel met rood toupetje op de zwarte leistenen tegels, pootjes trillend in de lucht, onrustig om zich heen kijkend. 
"Dat is een bonte", beaam ik. Tja, en wat moet je dan? Ik haal een doosje en dirigeer het diertje er behoedzaam in. 

Het krijst als een aangeschoten speenvarken, maar eenmaal met rust gelaten komt het weer tot bedaren.
De buurman, net terug uit het ziekenhuis van een loodzware kuur, verzoekt zijn vriendin een klein glaasje water bij onze gevederde vriend te zetten. "Ik denk dat het een appelvink is", corrigeert hij mijn ornithologische kennis. "Een appelvink?", vraag ik nog.
Zijn vriendin plaatst onze bloemen voor buurmans thuiskomst uit het hospitaal naast de doos. 

De vogel oogt springlevend en bedachtzaam waaks, maar staat niet op zijn pootjes en vliegt zeker niet uit. Vermoedelijk moet hij nog behoorlijk bijkomen, hopen wij. 
Als ik mij weer bij Erna voeg, de buurtjes met de onverwachte gast opgezadeld, houdt mijn vogelkenster het toch op een specht.
Zij blijkt gelijk te hebben. De buurman komt dat met zijn grote vogelboek bevestigen. "Het is een kleine bonte specht". Tamelijk zeldzaam, meldt de tekst in het lijvige boekwerk met veel foto's.

3e Pinksterdag, early in the morning:

"Laat de natuur zijn werk maar doen", oppert de buurman vanaf het ziekbed in zijn huiskamer. "Ergens op een stil plekje in het bos".

Hemelvaartsdag 2011

Stralend weer, Hemelvaart in Julianaklooster

Op een mooie dag als vandaag is vermoedelijk iedereen naar het strand afgereisd. 

Wij niet. Wij bezoeken Oesdom. Oesdom? Ja, Oesdom, het kleine gehucht uit de middeleeuwen tussen Limmen en Heiloo. Het is vooral bekend door het bedevaartsoord dat zich hier bevindt: Maria, Onze Lieve Vrouw ter Nood. 

Terwijl wij van de weldadige rust genieten, stuiten wij  op een stoet mensen in gezang en gebed, in het Engels. De reigers zitten hoog verheven in de boom, wij toeven nederig begane gronds.