Leest Erna binnen op haar 'troon' voor de terrasdeuren na een vermoeiende vakantiefotoinplakdag op een herfstige maandag de dertiende juni een boek, zegt zij tegen mij, met een ander boek op de bank in de hoek: "Kijk nou eens, dat is een specht" ...
Ik hijs mij overeind en schuifel naar het terrasuitzicht. Inderdaad, er ligt een fraaie zwart wit gevederde vogel met rood toupetje op de zwarte leistenen tegels, pootjes trillend in de lucht, onrustig om zich heen kijkend.
"Dat is een bonte", beaam ik. Tja, en wat moet je dan? Ik haal een doosje en dirigeer het diertje er behoedzaam in.
Het krijst als een aangeschoten speenvarken, maar eenmaal met rust gelaten komt het weer tot bedaren.
De buurman, net terug uit het ziekenhuis van een loodzware kuur, verzoekt zijn vriendin een klein glaasje water bij onze gevederde vriend te zetten. "Ik denk dat het een appelvink is", corrigeert hij mijn ornithologische kennis. "Een appelvink?", vraag ik nog.
Zijn vriendin plaatst onze bloemen voor buurmans thuiskomst uit het hospitaal naast de doos.
Als ik mij weer bij Erna voeg, de buurtjes met de onverwachte gast opgezadeld, houdt mijn vogelkenster het toch op een specht.
Zij blijkt gelijk te hebben. De buurman komt dat met zijn grote vogelboek bevestigen. "Het is een kleine bonte specht". Tamelijk zeldzaam, meldt de tekst in het lijvige boekwerk met veel foto's.
3e Pinksterdag, early in the morning:
"Laat de natuur zijn werk maar doen", oppert de buurman vanaf het ziekbed in zijn huiskamer. "Ergens op een stil plekje in het bos".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten