vrijdag 31 december 2010

Bike-bunnies aan boord



Het is vrijdag. Het dooit en het mist wat. Het oogt druilerig op deze laatste dag van 2010, de 31ste december. Ik dool rondjes in mijn becak, veel post is er niet te bezorgen. Toch wil je op een speciale manier het oude jaar feestelijk uitluiden. Nou, dan moet je gewoon in de Flodder-ackenlaan zijn. Ten minste, daar fietste ik, toen ik twee jolige 'meiden' tegenkwam. Zij kenden elkaar, sterker nog, zij vormen een goed vriendinnenkoppel. Ik kende er een en leerde de ander een beetje kennen. Mooie namen hebben zij: Claudia en Carol. Je zou er een kerstlied over kunnen schrijven, een Christmas Carol. De kerstdagen waren op deze oudejaarsdag echter al achter de rug. Da's logisch, hè.
Een lol dat die twee onder mekaar hadden. Vet cool. Vooral in de wetenschap dat de postbezorger de beide ladies een plezierig rondje door de wijk gunde. Zo gezegd, zo gedaan. Een Argentijnse van geboorte (Claudia), die in Nederland met haar Canadese piloot Jeff woonachtig is, en een Nederlandse (Carol) - Brabantse van origine die ook nog in Friesland woonde - die nu in Canada woont en met haar dochter Michelle bij vriendin en vroegere collega Claudia de jaarwisseling viert. Voormalige stewardessen onder elkaar. Dat dat een feest zou worden, was de hele buurt snel duidelijk. Sterker nog, de halve buurt zou langskomen om te eten, te drinken en uit z'n dak te gaan. Leve de lol op de grens van het oude naar het nieuwe jaar. You only live once.

Terug naar het fietsrondje door de wijk. Eerst even bij die langs, daarna nog bij die, fotootje maken, lachen, gieren, brullen. De ladies raakten door het dolle heen. Echte 'bike-bunnies' aan boord van de becak. De laatste etappe werd de postman zelfs afgelost: Claudia aan het stuur, Carol in de onderuitpose op het tweezitsbankje.
De postbezorger werd eveneens uitgenodigd voor de oudejaarsparty. Maar ja, hij moest zijn portie post nog rondbrengen en wist niet hoe laat dit zou eindigen, door de opgelopen vertraging onderweg ...
Spaans, Engels, Nederlands, Fries, met de twee dames die de hele wereld over gevlogen hadden, vertolkte hij zelfs Michelle in het Frans. En om het dan toch internationaal af te ronden, besluit hij deze dag ter plaatse met een 'athbhliain faoi mhaise duit', oftewel zijn Ierse duit in het zakje, die op een geweldig 2011 wijst.
Een geweldig 2011 voor iedereen!

donderdag 30 december 2010

Kijkuitpost




Gisteren zou de postbode met de riksja in beeld komen in de laatste editie van 2010 van 'de Uitkijkpost', de lokale krant in Heiloo e.o. De uitgever van dit uitmuntende sufferdje deed deze belofte persoonlijk, want het was immers een zeer nieuwswaardig plaatje. Zelfs in TNT-kringen ging de kleurrijke kiek van de postbode met zijn fraaie fiets naar alle vestigingen in het hele land. De begeleidende boodschap: het nieuwe posttransportmiddel voor de toekomst!
Tientallen bewoners in Heiloo spoedden zich op de laatste woensdag van het jaar naar de brievenbus in de verwachting hun favoriete postbezorger pontificaal op de voorpagina (of anders binnenin de krant) aan te treffen. Hoe groot bleek hun teleurstelling. De foto was nergens te bekennen. Op basis van redactionele overwegingen was door de deskundige Uitkijkpost-journalisten besloten niet tot plaatsing over te gaan. De kleurenfoto was niet nieuwswaardig genoeg.
Alom opgevallen in de dikke lagen sneeuw in de week voor de Kerst, alom onderwerp van gesprek, minstens zo bijzonder als de jonge Fenne (uit Alkmaar nota bene, waar de Uitkijkpost niet verspreid wordt) die voor de tweede keer op het ijs stond (goh, voor de tweede keer die middag, of in die week, of in haar hele jonge leventje?), en toch geen plaatsing afgedwongen! Ja ja, ook bij objectieve 'journalisten' moet je wel tot de inner-vrienden-circle behoren, anders kun je het schudden.
En als je dan via een e-mail naar de Kijkuitpost reageert, schuddebuik je van het lachen over de manier waarop de redactie zich er probeert uit te praten waarom zij niet tot de plaatsing is overgegaan. De belofte van de uitgever - toch de baas en eigenaar van het spul - ten spijt. Echte goede reclame voor een commercieel huis-aan-huis-krantje.
Ik handhaaf mijn NEE-NEE-sticker voor eeuwig en altijd.

woensdag 29 december 2010

Ultra-ijs-marathon

De kwestie is: houd je van wintersport? Zo ja, van welke tak?
Ben je liefhebber van Sauerkraut en/of Sauerbreij, dan moet je
naar de bergen afreizen. Geef je de voorkeur aan Hulzenbosch
of Angenentse spruiten dan wel Niestense paprika's, dan kun je
gerust in het laaglandse thuisland blijven. Het bewijs hiervoor
leveren onderstaande, magnifieke plaatjes, die ik van een zeer
door mij bewonderde vriendin kreeg toegestuurd. Omdat zij mij
in mijn marathontocht bij ons om de hoek ongevraagd in beeld
heeft gebracht (foei), veroorloof ik het mij haar foto's zonder
haar toestemming op mijn spotweblog te plaatsen. Ik weet immers
dat zij immers weet dat ik slechts heel weinig bezoekers trek,
zowel in mijn 24-uurs schaatstocht als op mijn blog (ha ha).
Mocht er iemand gratis binnenglippen, dan wens ik hem/haar veel
kijkplezier. In welk een pracht van een natuurlijke pracht van
een omgeving wonen wij. Daar hoef je geen moment voor op de
autobahn te kamperen !!!



woensdag 22 december 2010

Kerstpost per becak

Het is hartje winter, en HOE! Dikke pakken sneeuw en ijs belemmeren de voortgang over de weg in de bebouwde dorpskom. Sneeuwschuivers en pekelstrooiers houden hun winterslaap. Zij laten zich in het publieke domein amper zien. Wordt onder Rutte c.s. alles wegbezuinigd? Binnenweggetjes zijn en blijven vrijwel onbegaanbaar, met name voor tweewielers.
De postbode blijft de Kerst bij de mensen thuisbrengen. Sure he can, ook op de fiets. Poststakingen zijn achter de rug, tot het moment dat alle postbodes zijn ontslagen. Een is er in ieder geval nog. Hij rijdt in Heiloo met een roodgekleurde 'becak' (soort riksja) zijn kerstpost door het dorp. De driewieler houdt zich stoer staande en rijdende, bepakt en bezakt met zilverkleurige posttassen. De vrolijke verschijning roept vele spontane reacties op:
"Goed bekeken". "Zo kun je niet vallen". "Wat 'n mooie fiets". "Gewéldig".

Het loodzware fietsen door het sneeuwlandschap drukt de pret niet.
De postman - jingle bell, jingle bell - belt niet alleen twee keer, hij beschikt ook over een ijzeren gestel. Hij glundert door de aandacht die de mensen hem geven. Zelfs de fotograaf van de lokale krant heeft hem in het vizier en schiet zijn winterse plaatje.
"In kleur op de voorpagina?".
"Wij doen ons best!".
"Vrolijk Kerstfeest!".

zondag 19 december 2010

Heilige zondag in december





De een na laatste zondag van het jaar 2010 is dik bepoederd. Een sneeuwlaag van soms wel dertig centimeter voorziet de omringende wereld van een sprookjesachtige, feeërieke sfeer. Het is gezond fris wandelweer.
Eigenlijk zou vandaag 020 de klassieke strijd met 010 aanbinden, een man(s)haftig duel tussen de ploegen van Boer en Been. Het bal onder het dak werd afgelast. Helaas, want 0-20 lag eerder in het verschiet dan 0-10. Hoe dat in het nieuwe jaar uitpakt, zien we dan wel. Eerst van de winter(stop) genieten.
In de tuin triomfeert Moeder Natuur. Een dikke deken poedersneeuw kraakt de stilte van het contemplerende klooster om de hoek. Hier wordt niet afgelast, hier wordt nagedacht. Hoe komen wij morgen op ons werk?

zaterdag 4 december 2010








Sinterklaas warm ontvangen

De komst van Sinterklaas, Sinterklaas, Sinterklaas

Vrijdag 3 december 2010 vertrek ik om 07.00 uur warm aangekleed van huis, in de donkere, koude, vroege ochtend, om met mijn knalrode, feestelijke becak (een soort riksja) een lange, moeizame weg te befietsen.
Sandra heeft mij namens de Vlinderschool in Heemskerk - bijna op de grens met Beverwijk - gevraagd om Sinterklaas op te halen en hem met zijn knechten naar het schoolplein te brengen, waar de schoolkinderen hem bij ontvangst zullen toezingen.
Zo gevraagd, zo beloofd. Zo gezegd, zo gedaan. Volhardend in het winterse weer trappelde ik vanuit Limmen langs de Provinciale weg naar Uitgeest. Het buitengaatse fietspad was beter begaanbaar dan de besneeuwde dorpsweggetjes in Limmen zelf. Een sliert van automobilisten op weg naar hun werk sloeg de rare fietssnuiter aandachtig gade. Die is gek, zag ik hen denken. Bij Uitgeest daalde ik door de tunnel onder de spoorbanen af, om bovenkomend over de Tolweg en verder naar mijn uiteindelijke bestemming te geraken. Sinterklaas en zijn knechten stonden mij al ongedurig op te wachten, waar ik vlak voor de afgesproken tijd van 08.30 uur arriveerde. De goedheiligman keek zijn ogen uit en stapte vol verwachting mijn met Sinterklaas-en-Zwarte-Piet-vlaggetjes versierde véhicule binnen.
Nou ja, binnen. In verband met de hoogte van zijn mijter liet ik het dak omlaag. Het was gelukkig ook droog, toen de Sint op zijn riante rode zetel plofte, zijn staf in zijn rechterhand overeind houdend om zijn publiek tijdens de route naar de schoolingang met zijn andere hand statig toe te zwaaien.
Om het ontvangstfeest compleet te maken liet ik een van de heldhaftige Pieten het stokje overnemen. Vol bravoure stapte zij op het hoge zadel om haar baas onder luid belgeklingel naar de ongeduldig joelende en roepende kindertjes te pedaleren. De prachtig uitgedoste Piet vervulde haar bestuurlijke functie voortreffelijk.
Toen de Sint was uitgestapt en warm werd onthaald onder discoritmische klanken uit de luidsprekerboxen (Sinterklaas, Sinterklaas, ... wie kent hem niet?!) strooiden de Pieten handenvol pepernoten en ander snoepgoed in het rond. De aandacht voor de becak en de fietsjes van de overige Pieten verdween als sneeuw voor de zon, die zich helaas niet echt liet zien.
Meegezongen moest er worden. Dat deden de kinderen en hun ouders dan ook volop en met volle inzet.
Na een vriendelijk welkomstwoord voor de Sint kon het feest in de school beginnen. Joelend holden de kinderen hun klaslokalen binnen.

Mijn opdracht - de belofte aan Sandra voor een bijzonder transport - was voltooid. Mijn lange, koude terugreis kon beginnen. Anderhalf uur later arriveerde ik bij mijn becakstalling, doorweekt van de transpiratie onder mijn warme jack, slechts geplaagd door een tiental ijskoude tenen. Weer de nodige mensen met mijn bijzondere fiets tevredengesteld, speelde door mij heen. Zoals ik dat 's zomers in ons prachtige duingebied ook diverse keren met andere (ook bejaarde) mensen doe. In gloeiende voldoening keerden mijn tenen razendsnel via een prikkelende tinteling naar hun oorspronkelijke, natuurlijke staat terug. En gauw schakelde ik het koffiezetapparaat in, brrr, hmmm, lekker.

Sandra mailde achteraf - heel lief - dat zij in de hectiek van het evenement helemaal was vergeten mij een kopje koffie aan te bieden. Ik kon daar alle begrip voor opbrengen, want het ging ten slotte om Sinterklaas. En daarin was de Vlinderschool uitstekend geslaagd: een geweldig ontvangst organiseren, zodat de kinderen van een heerlijk feest konden genieten. Vermoedelijk met kadootjes en vast wel een kopje chocolademelk!

Sandra, jullie hebben met elkaar een mooi partijtje op jullie school georganiseerd. Mijn complimenten!
   

maandag 29 november 2010

Paris vous parle - Silence - Paris vous parle - Silence


Een maandag in het midden van november leek Erna en mij geschikt voor een bezoek dat geen van ons beiden ooit eerder heeft afgelegd. In stevig bewolkt maar droog weer betreden we de grootste begraafplaats van Parijs. Bij de entree kopen we een plattegrond van de Fransman, die daar ook ansichtkaarten van beroemdheden verkoopt.
Eenmaal binnen de omheining valt een stilte over ons. Het 'Land van de Dood' ligt als een mythische vesting tussen de geluiden en het rumoer van de stad. De plek lijkt gehuld in nevelen van geschiedenis, geheimen, legenden.
Onze met respect gevulde voettocht start in de Avenue de l'Ouest. Het is dat we over 'un plan' beschikken, anders zouden we niet weten waar wij tussen de talloze graven die van de beroemdheden moesten zoeken.
De begraafplaats is een soort park met mooie bomen. In het labyrinth van wegen en zijwegen staan hier en daar verse bloemen, foto's of andere herinneringen op grafstenen.
Wij gingen in dit pantheon vanuit een muzikale invalshoek op zoek. Zo ontmoetten we onder meer de componist Chopin, vlakbij het Carrefour du Grand Rond. Als een soort geschiedenisles troffen we de ene grote naam na de andere aan: Chopin, Rossini, Georges Bizet. Ook beroemde niet-musici als Hausmann, Modigliani, Marcel Proust, Delacroix, Molière, La Fontaine.
Het is maar goed dat het geen zondag is. Dan is Père Lachaise een geliefde wandelplaats voor de Parijzenaars, dan laten zij hun kinderen er ongecompliceerd ravotten. Het verhaal gaat ook dat 's nachts op dit oude kerkhof de wonderlijkste zaken gebeuren. In ieder geval staat vast dat bepaalde graven zijn geplunderd. En ook dat de vinger van het grafbeeld van Chopin en het geslachtsdeel van Oscar Wilde regelmatig worden afgebroken.
Na Chopin vervolgden wij onze zoektocht naar het veelbezochte graf van Jim Morrison. Daar staan steevast fans bijeen, wij wachtten onze beurt kalm af. Want hoe verbazingwekkend ook, de nog altijd aanbeden jong overleden zanger rust eigenlijk in een hoekje achteraf.
Aan de laatste rustplaats van een grote zangeres uit onze jeugd liepen wij - niet als enigen - een paar keer voorbij. Kwam dat doordat zij zo klein was? De naam Piaf stond toch echt leesbaar vermeld, en ook de naam van Edith's jonge echtgenoot.
De bronzen buste van Allan-Kardac, de grote spiritualist en filosoof, hebben wij niet beroerd, zoals menigeen pleegt te doen. Erna en ik zijn niet bijgelovig, wij vervullen onze wensen zelf. Bijvoorbeeld na afloop van het bezoek, met een stokbroodje camembert en rauwe ham, begeleid door een cappuccino voor Erna en een Heineken-pilsje voor mij, in een brasserie om de hoek.

Kerstkunst van Erna

Het was koud op zondag 28 november 2010, een kleine maand voor de kerst.
Erna is de hele middag op stap geweest en heeft zich kunstzinnig uitgeleefd.
Bij haar terugkomst kreeg ik het warm. In de eerste plaats door het met haar
eigen handen gemaakte kunstwerk, bestaande uit kerstattributen ingelijst in een
schilderijkader. In de tweede plaats door de heerlijke erwtensoep die wij erna
opslorpten. En misschien ook wel een beetje omdat Ajax eindelijk weer eens won.