Ik ontmoette hem vlak voor zijn nooit eindigende reis. Ik zwaaide hem niet uit, maar volgde hem wel via internet. Daardoor wist ik dat hij halfweg ten omme zou keren, op zijn nooit eindigende zwerftocht over de wereldzeeën. Alleen. Hij noemt het alleenzaam. Eenzaam? Hij intrigeert mij. Als avonturier. Als iemand die grenzen opzoekt. Zijn grenzen zou ik nooit kunnen vinden. Ik ben geen zeiler, laat staan zeezeiler, en al helemaal geen solo-zeezeiler. Dat laatste moet je immers kunnen, daar moet je tegen kunnen. Langs welke paradijzen je ook vaart. Hij kan dat. Dat heeft hij laten zien. Ik ben een landrot. Heb bewondering voor de magie van de oceaan. Ik tuurde over de Atlantique vanaf Kaap St. Vicente, het zuidwestelijke puntje van Europa. En over de Pacific, het zuidwestelijke puntje van Australië. Magistraal.
‘Iedereen vaart zijn eigen scheepje’. Ik dacht dat hij dat als persoonlijke opdracht in een van zijn door mij gekochte boeken schreef. Het bleek een misvatting. Hij hanteert de opdracht in meerdere situaties. Het is dus niet persoonlijk, het is een gemeenplaats. Gemeenplaatsen hebben voor mij niet zo veel waarde als een persoonlijke benadering. In dat laatste kun je vriendschappen ontdekken. Ten minste, die kunnen daaruit ontstaan.
Wanneer zijn of worden ontmoetingen tot vriendschap? Wie het weet, mag het zeggen. Ik weet het namelijk niet. Mijn schoonmoeder – ook bewonderaarster van deze avonturier – zei mij: “Wat leuk dat je in hem een soort soul mate hebt gevonden”. Ik was daar op dat moment nog niet van overtuigd. Zij schatte dat in, omdat wij na zijn terugkomst – waar zij ook enthousiast op de IJmuidense kade stond – de zeebonk zijn blijven volgen. In zijn boeken, in zijn lezingen, op zijn website. Bewonderend.
Ik e-mailde hem, bezocht hem een aantal keren op zijn vermaarde schip ‘Juniper’, gelegen op een werf in Amsterdam-Noord. Ik verbeeldde mij dat wij het met elkaar konden vinden. Het waren in ieder geval verre van onaangename bezoeken, wel intrigerende. Toch groeide er iets in mijn beleving, iets waar ik geen raad mee wist. Ik miste iets. Mijn bezoeken waren eenzijdig, er was geen tot weinig wederzijdsheid, noch materieel, noch immaterieel. Had ik te hoge verwachtingen? Had ik beter kunnen weten? Ik vraag het mij nog steeds af …
Van:
| |
Verzonden:
|
donderdag 24 mei 2012 5:55:57
|
Aan:
|
Henk de Velde (henkdevelde@gmail.com)
|
Henk, ik ben best nieuwsgierig waarom je je stil houdt op je website, zoals ik ook benieuwd ben, beter gezegd enigszins teleurgesteld, waarom ik de laatste tijd slechts stilte van jouw kant verneem.
Ik heb aldoor initiatief genomen om met je in contact te raken en te blijven, maar mijn gevoel geeft me in dat het niet altijd van één kant kan blijven komen. Kennelijk is het zo dat je het óf te druk hebt, óf op een
actieve manier van jouw kant geen behoefte hebt in contact met mij.
In beide gevallen stelt mij dat teleur, een mailtje is immers zo verstuurd.
Ik blijf je niettemin via je website steeds volgen.
Groet, Peter
Ik heb aldoor initiatief genomen om met je in contact te raken en te blijven, maar mijn gevoel geeft me in dat het niet altijd van één kant kan blijven komen. Kennelijk is het zo dat je het óf te druk hebt, óf op een
actieve manier van jouw kant geen behoefte hebt in contact met mij.
In beide gevallen stelt mij dat teleur, een mailtje is immers zo verstuurd.
Ik blijf je niettemin via je website steeds volgen.
Groet, Peter
Dag Peter,
Ik beantwoord elk, lees elk, persoonlijk mail. Op nieuwe blog berichten kan niet gereageerd worden. Facebook heb ik 7 maanden geleden afgeschaft. Jij bent heel veel weg geweest. Maar dus vooral het eerste; er komt geen mail voorbij, uit momenteel 56 landen die geen mail terug krijgen. Jij ook en je woont nog dichtbij ook en hoort bij die 5 personen die af en toe langs komen voor een bakkie. Wat moeten we nog meer ?
Henk, wat waar is, is dat je mijn mail altijd beantwoordt. Daar hoor je mij ook niet over.
Wat ik wilde zeggen, is dat ik ook wel eens een pro-actief berichtje zou willen ontvangen, in plaats van slechts reactief mailen. Maar kennelijk mag en/of kan ik dat niet verwachten.
Dat nu stelt mij teleur. Ik had anders verwacht, zoals gesteld: niet alleen maar contact van één kant, d.w.z. mijn kant. Maar goed, ik begrijp dat dat voor jou niet geldt. Tja, wat moeten we nog meer? Goeie vraag. Ik zou het niet weten. Had het wel leuk gevonden als je bijv.
eens gevraagd zou hebben hoe het op Cabo St. Vincente was. Zo iets. Maar ja ...
NB. Ik ben heel veel weggeweest? Ik ben twee weken naar de Algarve geweest, tjeempie.
En eh ... ik doe evenmin aan face-book, heb het daar ook niet over, maar hotmail is overal op de wereld te hanteren, van Edinburgh tot Algarve tot Cuba, waar wij eind van dit jaar heengaan (ook twee weken). Het westerse leven op onze manier.
Groet en succes met werk aan de boot, Peter
Wat ik wilde zeggen, is dat ik ook wel eens een pro-actief berichtje zou willen ontvangen, in plaats van slechts reactief mailen. Maar kennelijk mag en/of kan ik dat niet verwachten.
Dat nu stelt mij teleur. Ik had anders verwacht, zoals gesteld: niet alleen maar contact van één kant, d.w.z. mijn kant. Maar goed, ik begrijp dat dat voor jou niet geldt. Tja, wat moeten we nog meer? Goeie vraag. Ik zou het niet weten. Had het wel leuk gevonden als je bijv.
eens gevraagd zou hebben hoe het op Cabo St. Vincente was. Zo iets. Maar ja ...
NB. Ik ben heel veel weggeweest? Ik ben twee weken naar de Algarve geweest, tjeempie.
En eh ... ik doe evenmin aan face-book, heb het daar ook niet over, maar hotmail is overal op de wereld te hanteren, van Edinburgh tot Algarve tot Cuba, waar wij eind van dit jaar heengaan (ook twee weken). Het westerse leven op onze manier.
Groet en succes met werk aan de boot, Peter
De solo-zeezeiler staat centraal. Hij zoekt, hij vindt, hij bepaalt. Stel hem geen vragen, ga niet met hem in debat, begin geen dialoog met hem. Dat wil hij niet! Ik denk dat hij dat niet (meer) kan. Als je je je hele leven op zee afzondert, weet je niet beter, denk ik nu. Dat is weliswaar teleurstellend, maar niet anders. Geven en nemen vind ik plezieriger dan nemen en niet(s) geven. In mijn eerste bezoek nam ik wat lekkers van de verse bakker voor bij de koffie mee. Het ging zó de kast in, geen bedankje, niks. En ik kreeg niks bij de koffie … Bij een volgend bezoek gebruikten we een lichte lunch, die ik (ook bescheiden bemiddeld) hem aanbood. De keer daarna dacht ik: ‘Zou hij …?’. Mijn verwachting bleek ijdel.
Van:
| |
Verzonden:
|
zondag 15 juli 2012 9:02:58
|
Aan:
|
Henk de Velde (henkdevelde@gmail.com)
|
Dag Henk,
Hoe onnavolgbaar ik je ook vind, ik volg je nog steeds.
Via de fraaie filmpjes op RTVOost, en met regelmaat via je blog. Van de films geniet ik volop, de teksten op je blog roepen bij mij vaak vraagtekens op.
De zeezwerver onderweg naar huis is zoekende, denk ik dan. Hij noemt het zelf evolueren, en geeft aan het publiek daarbij niet nodig te hebben. Sterker nog, het
gaat het publiek niets aan (naar Merton).
In a way beschouw ik je als artiest, als (levens)kunste-
naar. Maar zelfs een artiest kan niet zonder publiek. Niet alleen voor hem applaudiserend publiek, maar ook
publiek waarmee de kunstenaar - althans als hij echt wil evolueren - in wisselwerking staat.
Evolueren is naar mijn mening vooruitgaan. Ik bedoel dat niet in materiële, maar in geestelijke zin. Wijzer
worden, zeg maar. En dat kun je niet alleen, daar heb je mensen bij nodig, publiek. Luisteren naar anderen om er wat van op te steken. Isoleren kan nooit leiden tot evolueren, tot vooruitgang. Isoleren is naar mijn mening stilstand en daarmee achteruitgang.
De mens, elke mens, is een sociaal wezen. Of hij wil of niet, de mens maakt deel uit van de maatschappij. Het lukt niemand om zich daaraan te onttrekken. If so, dan isoleert hij zich c.q. moet hij zich isoleren.
Ik ben een landrot, geen (zee)zeiler. Ik ben Reizen met Charley (John Steinbeck) aan het lezen. Ik heb Blauwe wegen (W. L. Heat Moon) nog op mijn netvlies. Landzwervers onderweg, maar altijd in contact met hun publiek. Om dingen op te pakken, te ontdekken, om te leren, om daarmee te evolueren. Zo kijk ik althans tegen de dingen aan. Wil je bij verschillen van inzicht, van een andere kijk-op-de-zaak vooruitgang boeken, dan is het raadzaam om een dialoog te hanteren. Je daaruit terugtrekken betekent isoleren, betekent niet-evolueren. Naar mijn mening.
Groet en succes met de verkoop van Juniper,
Peter
Hoe onnavolgbaar ik je ook vind, ik volg je nog steeds.
Via de fraaie filmpjes op RTVOost, en met regelmaat via je blog. Van de films geniet ik volop, de teksten op je blog roepen bij mij vaak vraagtekens op.
De zeezwerver onderweg naar huis is zoekende, denk ik dan. Hij noemt het zelf evolueren, en geeft aan het publiek daarbij niet nodig te hebben. Sterker nog, het
gaat het publiek niets aan (naar Merton).
In a way beschouw ik je als artiest, als (levens)kunste-
naar. Maar zelfs een artiest kan niet zonder publiek. Niet alleen voor hem applaudiserend publiek, maar ook
publiek waarmee de kunstenaar - althans als hij echt wil evolueren - in wisselwerking staat.
Evolueren is naar mijn mening vooruitgaan. Ik bedoel dat niet in materiële, maar in geestelijke zin. Wijzer
worden, zeg maar. En dat kun je niet alleen, daar heb je mensen bij nodig, publiek. Luisteren naar anderen om er wat van op te steken. Isoleren kan nooit leiden tot evolueren, tot vooruitgang. Isoleren is naar mijn mening stilstand en daarmee achteruitgang.
De mens, elke mens, is een sociaal wezen. Of hij wil of niet, de mens maakt deel uit van de maatschappij. Het lukt niemand om zich daaraan te onttrekken. If so, dan isoleert hij zich c.q. moet hij zich isoleren.
Ik ben een landrot, geen (zee)zeiler. Ik ben Reizen met Charley (John Steinbeck) aan het lezen. Ik heb Blauwe wegen (W. L. Heat Moon) nog op mijn netvlies. Landzwervers onderweg, maar altijd in contact met hun publiek. Om dingen op te pakken, te ontdekken, om te leren, om daarmee te evolueren. Zo kijk ik althans tegen de dingen aan. Wil je bij verschillen van inzicht, van een andere kijk-op-de-zaak vooruitgang boeken, dan is het raadzaam om een dialoog te hanteren. Je daaruit terugtrekken betekent isoleren, betekent niet-evolueren. Naar mijn mening.
Groet en succes met de verkoop van Juniper,
Peter
Dag Peter,
De antropologist Wade Davis zegt in zijn boek "Light at the edge of the world" over verdwijnende culturen dat er 10.000 stemmen zijn op de vraag waarom we leven.
Goed dat er andere meningen zijn. We zijn op weg naar een grijze "alleshetzelfde" wereld cultuur en dat zul jij ook toegeven dat is geestelijke armoede.
In http://www.backpackgek.nl/category/interviews/ leg ik uit dat er meerdere soorten reizigers zijn. Een ervan -de pelgrim- zoekt niet; hij vindt alles wat hij zoekt en trekt dan verder.
Groet Henk
Morning Henk,
Net als Thomas Merton ben en blijf jij een mysticus voor mij. Helaas een mysticus die niet van het debat houdt, maar slechts constateert dat het goed is dat er verschillende meningen bestaan.
Mijn eenvoudige vraag: 'Waar is dat dan goed voor?'.
Nog een vraag: 'Wat is het verschil tussen Kopland en Komrij?".
NB. Uitleggen dat er meerdere soorten reizigers zijn, is een kwestie van semantiek. Dat schiet wat mij betreft niet op. Ik heb jou nooit als toerist of reiziger gezien, meer als avonturier of iets van dien aard. Maar het maakt toch niet uit hoe je het beestje noemt, het gaat toch om de inhoud?
Geen mens ter wereld kan alles vinden wat hij zoekt, ook de pelgrim niet. Elke mens kan zich hooguit verbeelden dat hij/zij alles dat hij/zij zoekt, vindt of heeft gevonden. En dan nog. Jij noch ik maken deel uit van een grijze 'alles hetzelfde' wereldcultuur (hoewel jij facebookt en twittert, naar ik meen). Televisie en TomTom zijn ook voorbeelden van geestelijke armoede, vind ik. Toch staat jouw leuze mij nog goed voor ogen en recht overeind: 'Iedereen vaart zijn eigen scheepje'. Ben ik dus blij dat ik op míjn manier, net als jij, niet tot de "alles hetzelfde'-cultuur behoor.
Groet, Peter
Net als Thomas Merton ben en blijf jij een mysticus voor mij. Helaas een mysticus die niet van het debat houdt, maar slechts constateert dat het goed is dat er verschillende meningen bestaan.
Mijn eenvoudige vraag: 'Waar is dat dan goed voor?'.
Nog een vraag: 'Wat is het verschil tussen Kopland en Komrij?".
NB. Uitleggen dat er meerdere soorten reizigers zijn, is een kwestie van semantiek. Dat schiet wat mij betreft niet op. Ik heb jou nooit als toerist of reiziger gezien, meer als avonturier of iets van dien aard. Maar het maakt toch niet uit hoe je het beestje noemt, het gaat toch om de inhoud?
Geen mens ter wereld kan alles vinden wat hij zoekt, ook de pelgrim niet. Elke mens kan zich hooguit verbeelden dat hij/zij alles dat hij/zij zoekt, vindt of heeft gevonden. En dan nog. Jij noch ik maken deel uit van een grijze 'alles hetzelfde' wereldcultuur (hoewel jij facebookt en twittert, naar ik meen). Televisie en TomTom zijn ook voorbeelden van geestelijke armoede, vind ik. Toch staat jouw leuze mij nog goed voor ogen en recht overeind: 'Iedereen vaart zijn eigen scheepje'. Ben ik dus blij dat ik op míjn manier, net als jij, niet tot de "alles hetzelfde'-cultuur behoor.
Groet, Peter
Als bewonderaar mag je iets voor iemand over hebben. Mag je hem ook iets vrágen? De dolende zeezwerver, toevend op het vasteland, vindt kennelijk van niet. ‘Geen debat, geen dialoog, dat heb je goed gezien’, luidt zijn uitgesproken opvatting. Dat verbaast mij. Stom, stom, stom. Ik had wellicht beter kunnen weten. Het is naïef te veronderstellen dat het anders zou zijn. De zeezwerver laat daarover geen enkele onduidelijkheid bestaan:
Peter,
Dat heb je goed gezien; geen debat. Ik had eens een goede vriend, en ik noem hem nog steeds vriend, die het contact met mij totaal verbrak omdat ik niet in dialoog ga.
Waarom; omdat ik ieders mening respecteer (iedereen vaart z'n eigen scheepje) en zoals Confusius zei; het heeft geen zin te debatteren met die een ander pad bewandelen.
Ik luister wel want door te luisteren leer ik misschien iets.
Voor mij is het verschil tussen Kopland en Komrij dat Kopland begrijpelijker taal sprak dan Komrij. Komrij was een rebel terwijl Kopland een man van het volk is gebleven. Maar ik ken geen van beiden. Ik las hun gedichten.
Solitude hoeft geen kluizenaarschap te zijn. Solitude brengt de mens dichter bij dat Andere.
Groet Henk
Henk,
Ik ga de goede vriend die jij nog steeds vriend noemt achterna. Geen dialoog bevalt mij niet, jij bent immers god zelf niet, noch Confucius. In mijn ogen is het vrij onbehoorlijk om op die manier met anderen om te gaan. Maar ja, ik zal ook niet dichter bij dat 'Andere' komen, ben daar trouwens ook niet naar op zoek.
Ik ga de goede vriend die jij nog steeds vriend noemt achterna. Geen dialoog bevalt mij niet, jij bent immers god zelf niet, noch Confucius. In mijn ogen is het vrij onbehoorlijk om op die manier met anderen om te gaan. Maar ja, ik zal ook niet dichter bij dat 'Andere' komen, ben daar trouwens ook niet naar op zoek.
Ik heb en houd bewondering voor je avonturendrang, inmiddels heb ik wel veel moeite met jouw benadering in een verstandhouding, waarvan ik dacht dat die een 'persoonlijk tintje' droeg (je hoeft mij heus geen goede vriend of vriend te noemen).
Als geen vragen mogen worden gesteld, geen dialoog of debat gevoerd (ik ben Confucius evenmin), vind ik dat eng en beperkt. Alleen maar luisteren is redelijk egocentrisch, getuigt tevens van egoïsme. Zo steek ik niet in elkaar.
Net als je (goede) vriend heb ik geen behoefte meer om een 'bakkie' met je te komen doen, noch om enigerlei contact te onderhouden. Het ga je goed, droom voort.
Peter
Een soul mate? Een vriend? Een goede vriend? What ’s in a name?
Ik weet het niet, ik zoek. Ik zoek naar wat andere ‘zoekers’ drijft.
Ik zoek de ‘confrontatie’ met de ander (debat, discours, dialoog).
De alleenzame zeezwerver zoekt het ‘Andere’.
queeste de andere niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten