LastPost - Last Post - LastPost - Last Post- LastPost

Triomf Na Triomf

Teleurstelling Na Teleurstelling 

Vrijdag 25 februari 2011 is een memorabele dag. Ik blaas mijn 'Last Post' en koers een laatste rondje voor TNT Post. Een afscheidsronde. Mijn 'burgemeesterswijk' in Heiloo (wijk 1852C) was een waar genoegen om gedurende drie jaar, drie maanden en drie weken doorheen te laveren, soms overstag gaand, soms gijpend, maar altijd het hoofd boven water houdend. Zon, regen, zuidwester storm, sneeuw, ijzige oosten wind: ze hoorden er allemaal bij. Weermannen noch weervrouwen konden mij tegenhouden, want beweging in de Hollandse buitenlucht is hoe dan ook gezond. Het houdt je bij de dokter vandaan, het houdt je bij de anabole sportschool vandaan, het houdt je jong, vitaal en spiritueel. Het laatste met name als je openstaat voor de 'mens', zijnde de geadresseerde(n) waar je met voor hen belangrijke, vertrouwelijke waar langs de deuren gaat.
Gezellige praatjes vullen wél gaatjes, de postbezorger vervult een sociale functie, soms een vertrouwensfunctie. Daar wordt hij door de baas niet voor beloond (integendeel!?), dat is invulling op eigen initiatief (in eigen tijd).
Zie hier een duiding in de richting van 'Vroeger was alles beter'. Of dat zo is, who knows? De 'mens' die zijn of haar post ontvangt, waardeert het in ieder geval.   
In doorsnee wonen in de wijk die ik de mijne noem aardige mensen, zij het géén doorsnee mensen. Ik zal hun aangename gezelschap en het plezierige contact gaan missen. Vooral het afscheid van de zeer gewaardeerde 'Prinsen en Poorters in dit Bourgondisch deel van Heiloo' zal ik niet snel vergeten. Hiermee bedoel ik uiteraard ook (en misschien wel vooral) de 'Prinsessen en Poorteressen' die eveneens hun waardering naar hún postbezorger op meer dan aimabele wijze betuigden. Nee, namen zal ik niet noemen. Wie mijn aanduiding als een schoen passe, trekke hem aan. Dank u, dank u, dank u, voor de mooie gaven, van Bourgondisch glas rood 'druivensap' tot meer dan lezenswaardig boekwerk, van fraaie gesigneerde kaarten tot heerlijke chocolade, en nog veel meer. Ik zal er in goede herinnering van genieten.
U allen zij hartelijk gegroet. Van uw LastPost zult u geen 'last' meer ondervinden!
Voor mij persoonlijk is het wachten nu nog slechts op een 'geluidje' van de baas. Maar ja, het zijn barre tijden. Het sociale beleid van TNT Post staat onder hoogspanning. Al te hoge verwachtingen omtrent een managerial berichtje (telefoontje, mailtje, om maar eens een voorbeeldje te noemen) zal ik maar niet koesteren. Het zij zo. Maandag a.s. is de allerlaatste dag van de maand, de allerlaatste dag van mijn TNT-dienstverband. Dus neem ik dan de gelegenheid te baat om mijn TNT-uniform, alle onderdelen daarvan en alle epitheton ornantia verre van mij te werpen, om deze zodoende te retourneren naar het bedrijf dat zich in een snelle spiraal down hill lijkt te bewegen. Zelfs op het simpele, persoonlijke, sociale vlak glijdt het razendsnel af.
'Word TNT-postbezorger, kom bij ons werken', scanderen radiospot en rondgestrooide flyers. Ja, ja, denk ik, als ik dat hoor en lees. Radiospot of radiosatire. 't Is mij goed, 't is mij genoeg. 't Is mij goed genoeg, doeg.

 
Dan trek ik mijn schoenen uit - weer een versleten paar - en werp ze in de kliko. Ik ga van een heerlijk glaasje wijn genieten. Ik ga een mooi boek lezen, over Prinsen en Poorters in de Bourgondische Nederlanden. Ik ga dagdromen over een Flying High reis door Canada, aan de hand van een schitterend fotoboek. Dan denk ik nogmaals aan de goede, gulle schenkers van deze fraaie afscheidscadeaus. Dan weet ik zeker dat ik nog eens bij hen langs zal gaan, gezellig, keuvelen over die goeie ouwe tijd, die tijd dat TNT Post nog post bezorgde ...

 

Speciale groet aan de leerkrachten en kinderen van de Jan van Rijckenborghschool 

 

"Denk erom, lieve kinderen, jullie krijgen géén elastieken meer van de postbodúhhhh ..."

Het was me een weekje in mijn wijkje, ik heb ervan gedroomd, ha ha:

Zeeweg, met huizen als kastelen, de een nog mooier dan de ander, De Wildtlaan, met vaste aanspreekpunten, Fontein Verschuirlaan, met langdurige verbouwingen en ander, zwaarder leed, Wentholtlaan, met (wereld)reizigers en trouwe Boris, die mij eerst deed schrikken, daarna eeuwige aanhankelijkheid betoonde, opnieuw De Wildtlaan, waar AZ Alkmaar jammerlijk ten onder ging, met dank aan zijn mecenas, Van Vlaederackenlaan, waar globalisering tot expressie kwam (van Argentinië en Canada tot Iran en Singapore), Trompenburg, waar ik halverwege (Van Rijckenborgh) altijd welkom was voor noodstop en hartstochtelijke toejuichingen, Arklaan, waar bij het keerpunt altijd Amsterdamse humor en vertier weerklonk, soms met een gele rakker in de achtertuin, rond de vijver aan de Van Merlenlaan, een weldadige slotronde, alvorens ik mij naar de Ringweg tegen het verkeer in begaf, om een uitermate vitale, op hoge leeftijd schitterend schilderende, zo ook tuinierende oud-collega uit mijn tijd bij de kruidenier van de kleintjes - aha, die - te ontmoeten, waarna de laatste stulpen langs de Zeeweg mij de stuipen op het lijf joegen en ik mij kon opmaken voor de éclatante climax in de 'Woonheuvel', een all-in-verzorgd woonoord (met bitter-, biljart- en koersballen) waar ouderen het voor het zeggen hebben, ook al waren zij op het eerste oog niet allemaal even wijs (hoe ouder hoe ...), en waar ik een dozijn vriendinnen verdrietig achterlaat (van jong, jonger tot ouder, oudst), ha ha