Ô ô Den Hâach, moojûh stad achtur de duinûh

De eerste donderdag van de maand - 5 september 2013 - lijkt mij een mooie dag om over het spoor naar het Haagje af te reizen. Schitterend weer en geen last van derde-dinsdag-dwalingen. Hoogste tijd voor een zomerse flirt in het domein van de politiek, het hol van de Nederlandse leeuw. Ik ga proberen een brede coalitie te vormen, in mijn eentje, achter de coulissen. Maar ik kán toch helemaal geen toneel spelen ...

Met de trein van 9.01 uur uit Heiloo ben ik nog voor half elf op NS-station Den Haag Holland Spoor. Ik kon ook voor Den Haag CS kiezen, maar dat maakt in reistijd nauwelijks uit. Ik besluit om op de heenweg voor HS te gaan, om mij daarna voor de terugreis op het Haagse Centraal Station te focussen. Zo heet dat.
Is dat een goeie keuze? We zullen het zien, we zullen het wel beleven.

Mijn broer zal blij zijn met zijn initialen in reuzenformaat op de NS-gevel achter de naam van de residentie. Nu is hij wel wat gewend, want volgens mijn LTG (langetermijngeheugen) staat zijn volledige naam door heel Engeland boven de zaken van een juweliersketen. Ik ben minstens zo verheugd als HS als ik op dat station arriveer. Want al stap je bij de start in in de stiltecoupé, je mag onderweg toch luid en duidelijk van allerlei muizenissige belevenissen van vooral kakelende kippetjes in hun kooi meegenieten. Het wachten is op de eerste inburgeringscursus voor mensen die het verschijnsel 'stiltecoupé' niet kennen en niet willen kennen. Terwijl het toch duidelijk op de ramen staat gestickerd. Sterker nog: er hangen hoteldeurhangers aan de kapstokhaken boven de zetels, waarop het begrip Silence duidelijk wordt aangegeven. Sst, ssstt, ssssttt. Vergeet het maar, het is en blijft Holland (Spoor) op z'n luidruchtigst. NS-conducteurs zijn trouwens in geen velden of spoorbanen te bekennen (noch op mijn heenreis, noch op mijn terugreis). Ik zou mij ook liever lekker terugtrekken met een goed boek, eerder dan mij door de aaneengekoppelde kippenhokken te bewegen. Is NS daarom zo geliëerd aan boeken? Voetjes van de vloer, rustend op de stoelen. Ja, hoor ...

Eenmaal in Den Haag loop ik op mijn richtinggevoel het HS-station recht uit en ontdek na wat elementen uit de Haagse skyline vrijwel onmiddellijk de Chinese wijk, nadat ik eerst een gebarenwinkel (?) en een moskee (!) passeer. Ik kom enkele groepen Chinezen tegen. Onder begeleiding van politieagenten, of zijn het burgerwachten in uniform? Toeristen uit het Verre Oosten bezoeken landgenoten in het laaglandse China Town, dat in elke geseculariseerde metropool zijn originele departement heeft. Tussen al die Chinezen ... die zo goed kennen k.... ken je beter niet wezen ... alhoewel ... ik passeer ook meteen een van die echte Hagenezen ... je weet wel, bovenop kort geknipt, pony, maar wél zo'n overjarig matje in de nek, twintig à dertig centimeter lang. Alsof ik op de tribune van ADO zit, zo voel ik mij thuis. Lekker begin, hoor!

Natuurlijk begeef ik mij ook even naar het Noordeinde, waar inderdaad de standaard aan de blauwe hemel wappert. De prinses is dus thuis. Helaas zijn de hekken dicht en de wachthokjes onbemand, een belletje zie ik niet. Wel staat een ijscokarretje pontificaal voor de poort, waar stratenmakers in de hitte aan het publieke plaveisel werken. De zwoegers lusten wel pap van het Italiaanse, verfrissende, dorstverhogende lekkers. "Willem van Oranje, doe open die poort!", roep ik. Geen reactie. Willem IV blijkt niet op bezoek. Een verkoelend biertje zit er niet in, geen Amstel, geen Heineken, Buckler noch Bavaria. Leve de Koning.



Deze heeft mijn prinses ook volop in de tuin

 

Eenzaam en alleen staat zij een beetje achteraf t.o. het Paleis



Gaat HM straks boodschappen doen?



Hofvijver vol bezuinigingen



Johan, de raadspensionaris. Elk nadeel hep z'n voordeel.



Een eeuw Vredespaleis: geen garantie voor vrede.



Loop ik op weg naar het Binnenhof bijna die Sybrand Buma Stemra, de CDA-muzikant, tegen het lijf. Geen blik en geen bloos, hij wil in zijn nette pak met stropdas (het is buiten, ca. 30 graden C.) niet met mij in/naar zee gaan. Dat wordt vermoedelijk Den Haag Vandaag, geen heimelijk achterafterrasje op Scheveningen. Ik waag een poging. Hoewel het bijna windstil is, storm ik op hem af.  "Meneer Buma, meneer Buma, mag ik een foto met handtekening? Of anders een CD'tje, eentje met een a- (CDA) én een b-kant (CDB?). Ik zal hem net zo vaak draaien als uw club van koers verandert". Buma kijkt mij aan, neemt mij op en spoedt zich weg. Zijn hoofd omdraaiend meldt hij: "Ik wacht eerst af of teamcoach Rutte mij in zijn opstelling opneemt. Daarom ben ik nu op weg naar de/het MP".
(NB. MP staat gebruikelijkerwijze voor Minister-President, maar het kan natuurlijk ook Mannetje Pechtold betekenen).



Geen Nieuws-poort





Maurits' huis, in staat van renovatie



Het Torentje valt erbij in het niet (in het water)



Het kost me wat moeite het adres te vinden. Ik was er een jaar of tien geleden voor het laatst. My travel bookstore STANLEY & LIVINGSTONE (www.stanley-livingstone.eu) met zijn prachtige 'antieke' eikenhouten interieur zit toch al zo'n twintig jaar aan de Schoolstraat 21. Ik neus er opnieuw rond tussen de reisboeken, globes, land- en wereldkaarten, maak een praatje met de eigenaar, die ik met 'mijnheer Stanley' aanspreek en schaf mij 'De zingende palmen van Cuba' (van Rik van Boeckel) aan. Dat is dus weer een nieuwe parel aan mijn ketting van Cuba-literatuur, het Caribische eiland van zon en son, een bijzonder land dat mij (ons) in ons bezoek dubbele gevoelens opleverde. Wel een land vol ritme, naar ik hoop dus ook een nieuw boek vol ritme! ... Het schuimend orkest van golven, tettert zout in mijn oren (nog steeds) ...

Gelukkig hoef ik mijn tweewieler niet te zoeken. Welk een chaos voor de deur van het Centraal Station, dat zo zijn best doet om zich te vernieuwen. Ik vind de toegang en luister naar de omroepinstallatie. 'Er rijden van Den Haag CS géén treinen in de richting van Leiden, Haarlem, Schiphol, Amsterdam. De oorzaak is een gebroken bovenleiding bij het station Laan van Noord-Oost-Indië. Dit kan tot een uur of half zeven duren".
Dat heb ik weer. Eens in de twee maanden met de NS op stap en vrijwel gegarandeerd dat er iets loos is. Dat was in de tijd van Van Gend en Loos toch andere koek. Laan van NOI, kapotte bovenleiding. Ik denk gelijk aan makker Hugie, de 'kale Marokkaan', die de boel gesaboteerd kan hebben. Simon Tahamata. Ik hoor het hem al zeggen: "Rustig maar, Samuel (RMS). Ga maar lekker een loempiaatje of zo in de stationsrestauratie eten. Of rijst met sambal (rms)".

Hoe kom ik naar huis? Ah, een man met een pet. Ja hoor, van de Nederlandse Spoorwegen. "Gewoon via Holland Spoor, de trein staat al op spoor 1".

Eenmaal terug op NS-station Heiloo waag ik mij op het gezellige (!?), dorpse Stationsplein aan zo'n overheerlijke goudgeel met wit randje schuimende rakker, getapt in een diepgevroren glas. Na een flinke teug haal ik diep adem: "Doe mij er nog maar één, aub. Dan kan ik vrolijk, fris en fruitig naar huis fietsen". De barkeeper bekijkt me en zegt: "Het is maar goed dat u niet gaat zwemmen. In het Baafje, ons mooie zwembad, weet u wel. Ondanks het snikhete zomerweer hebben ze het al gesloten. Snapt u dat nou?".

Ik moet aan een halve eeuw geleden denken. Wij woonden in Huizen (NH), toen een zwaar christelijk dorp met een schitterend gereformeerd buitenbad. De Sijsjesberg. Hoe fraai het weer toen ook was, op zondag ging het zwembad niet open, werd er niet geplonst. De kerk was wel open. Van de kroeg weet ik het niet, alleen voor intimi, geloof ik, achter gesloten gordijnen. Maar inmiddels geloof ik niet meer.

 "Nee, ik begrijp daar niks van, ober. Maar ik bemoei mij niet met de politiek".