Angra do Heroïsmo, Igreja da Misericórdia

Als de oppervlakte van Terceira bijna vierhonderd vierkante kilometer is, én het eiland zou vierkant zijn, meet het twintig bij twintig kilometer. Vandaag rondrijdend leg ik een wiskundeproef af. Natuurlijk is het geen vierkant. Op de grootste breedte is het achttien, op de grootste lengte negenentwintig kilometer. Dat is in vogelvlucht gemeten ('As the crow flies'). Wegen, weggetjes, padjes en paden kronkelen over dit brok lava in de oceaan langs een kustlengte van vijfentachtig kilometer naar maximale hoogte op de Serra de Santa Bárbara.

Op een mooie zaterdag - die van 14 september 2013 - wagen wij de gok om voor een flink deel de grillige kustlijn te volgen. Tegen de klok in. Toch snorren we ook door het binnenland met twee fraaie uitzichtpunten ten doel. De eerste is Serra du Cume in de ochtend, op ‘slechts’ 545 meter hoogte in het oosten van het eiland. De tweede de al genoemde Serra van de heilige Bárbara, een hoogstandje van 1.021 meter hoogte, in de middag. Relaxed rondtoeren met een royaal zonnetje, af en toe afgewisseld door een vleugje bewölkerung. We beklimmen Bárbara van de zuidkant met prachtige vérgezichten. Eenmaal boven is Pluvius van plan onze visie te versjteren. Dikke wolken hangen on top, hebben geen kracht zich voorover te buigen. Ze benemen ons wel een heldere kijk op Graciosa, het langgestrekte monster São Jorge en Pico met de hoogste top. We kunnen deze drie vriendjes ontwaren – alleen Graciosa staat niet op ons facebookreislijstje -, maar ze dragen versluierende wolkenbaarden en sneeuwmutsjes. Alleen Pico steekt er natuurlijk bello met zijn top ver bovenuit. Hij meet ruim 2.300 meter (mijn sextant heeft het nagerekend; marge van luttele meters).

Je moet het eiland leren kennen. Ik noem wat plaatsen in de rondte: Angra do Heroísmo (in het Portugees uitgesproken klinkt onze verblijf- en startplaats prachtig), Porto Judeu, Salga, São Sebastião, Porto Martins, Praia da Vitória (strand van Victoria, leve de good old, goed voor een trainingskampje), Santa Rita, Lajes, Quatro Ribeiras, Biscoitos (grootste oord aan noordkust, 1.425 zielen), Raminho, Serreta, Cinco Ribeiras, São Mateus da Calheta, terug in Angra van het Heldendom.

Wij beleven het Strand van Victoria als uiterst gemoedelijk en nemen er op ons gemak een heerlijke lunch. In de tweede stad van Terceira maakte Vitorino Nemésio naam als belangrijkste schrijver van de Portugese literatuur. Hij schreef over het levensgevoel van de Azoreanen, insularidade. Ik denk dat het net zo iets is als saudade in Portugese fado’s. Helaas is zijn geboortehuis op zaterdag gesloten, anders had ik wat in zijn romans kunnen snuffelen en zijn gitaar en kinderstoel kunnen bewonderen.

Baden tussen zwarte lavarotsen aan de kust van Biscoitos roept herinneringen op. Tenerife? Madeira? Voor je het weet, gooi je alle archipels door elkaar. Het ijsje in Biscoitos smaakt lekker. Cinco Ribeiras blijkt een typisch Azorisch stratendorp. Ongeveer driehonderd inwoners wonen rechts van de doorgaande weg en hetzelfde aantal aan de linkerkant. Ik vraag mij af hoe de burgemeester dat in de hand houdt. Wij rijden door zonder de ontmoetingsplaats te hebben waargenomen …

In São Mateus hadden we eigenlijk ’s morgens vroeg moeten zijn. Dan komen vissers van hun nachtelijke vangst terug. En voor visgenoegen in de avond zijn we te vroeg. Dus rijden we door naar ons hotel, zetten ons autootje in de grot op vijftien meter diepte en besluiten ons buikje voor het slapen gaan in de bar met een snack te vullen. Op zondag begint onze dienst namelijk vroeg. Om 8.10 uur vliegen van vliegveld Terceira naar Faial, met een binnenlandse vlucht naar ons tweede eiland op de Azoren. Dat betekent autoritje Angra-vliegveld (1/2 uur), auto inleveren (1/2 uur) en toch anderhalf uur voor vlucht aanwezig zijn. Ja zeg, wij zijn toch niet gek? Dan zou je om vijf uur op moeten staan! En dan heb ik het nog niet over ontbijten. Het is vakantie, hoor, Holland International. We zullen het wel zien, we zullen het wel beleven. Faial, Faial, Faial. Failliet, failliet, failliet. De Azoren kunnen ons nog steeds bekoren.