In een zeilboot rondt hij zes keer de wereld, steeds verschillende routes. Dat lijkt op onrust, het is zijn zoektocht naar rust. Henk, reiziger, solozeiler, kijkt naar de wereld van binnen en van buiten. Hij weet waar hij vandaan komt, hij weet waar hij heen gaat. Het is zijn ‘Never Ending Voyage’ … De mens is volgens Henk van nature eenzaam. Hij wordt alleen geboren, hij gaat alleen dood. Waarom?
‘Ik zoek niets, ik volg mijn gevoel, mijn hart. Mijn droom is een verhaal zo oud als de wereld. Waar ben ik aan begonnen? Eenmaal onderweg moet ik de reis afmaken. Mijn jongensdroom was met een zeilboot op de kracht van de wind uitvaren. Ik (nu 60-plus, PS) ben nog steeds bezig met die jongensdroom’.
Sinds zijn ‘definitieve’ vertrek enkele jaren geleden beschouwt hij ‘definitief’ als een groot woord. Hij gebruikte de woorden ‘nooit meer terugkomen’. Daar kwam hij van terug. De wereld is rond en Henk leert elke dag. Zonder doel kan hij (nog) niet leven. Hij is geen zwerver, hij moet ergens heen. Zijn weg is de weg van de droom.
‘Mijn einddoel is rust. Niet die van de dood, wat velen denken. Ik leef. Ik zoek de rust en dat zou wel eens nergens kunnen zijn. Nergens is ook ergens. Met een doel krijgt mijn reis zin. Alleen en eenzaam zijn twee verschillende dingen. Ik heb ze wel eens samengevoegd tot alleenzaamheid’.
Henk, de echte reiziger, is voortdurend onderweg, misschien wel naar iets onbereikbaars. Als echte pelgrim onderweg naar datgene wat hij mist. De alleenzaamheid van de pelgrim. De schoonheid schuilt in Henks contact met God. Dat is heel persoonlijk en het maakt hem niet uit hoe zijn God heet: gewoon God, de Oorsprong, het Alles. Het is dus misschien wel dat wat wij missen. Schoonheid, eerlijkheid, onbaatzuchtigheid, liefde …
‘Het is geen escapisme, geen weglopen. Daar waar ik heenga, is moeilijker dan thuisblijven. Ja, alleen zijn is absoluut een opperste kunst. Alleenzaamheid moet je ondergaan om het pure te ervaren. Het pure is witter dan sneeuw, blinkender dan goud. Het zit diep, diep, diep van binnen. Ik ben een zoeker. Ik zoek de weg naar thuis. Thuis in deze wereld is waar mijn hart is’.
Onze huidige westerse maatschappij verdringt elk gevoel van eenzaamheid. Neem de term ‘sociale media’. Dat is een vriendenkring die het gevoel van niet-alleen-zijn geeft. Maar met één druk op een knop kan dit gevoel uitgerangeerd worden. In onze maatschappij is geen ruimte voor eenzaamheid. In onze maatschappij moet je het gevoel hebben dat je een deel van de samenleving bent. Ben je wel eenzaam, wordt dit als ziekte gezien.
‘Zoek ik de ultieme eenzaamheid op? Is het iets spiritueels? Ik zoek het niet, ik bén het. Ik volg mijn hart zoals een monnik voor het klooster kiest. Dus heeft het iets spiritueels. Ik leer dat het Niets niet Nihilisme betekent, dat Niets niet Niks Doen is. Toch ben ik ook down-to-earth-Henk. Alleen als je down to earth bent, kun je met de elementen water, lucht en vuur omgaan. I face the storm. Letterlijk’.
Alles wat Henk op zee ervaart, is gevormd door gedachten en gevoelens vóór vertrek. Het was niet het reizen dat hij miste, het was niet het onderweg zijn dat hij miste, het was niet het zeilen dat hij miste. Het waren de ervaringen in het ongenoemde die hij miste. Het ‘onnoemlijke’ gaat alle andere ervaringen te boven. Henk ziet het belangrijkste van een reis, maar dat wordt overtroffen door wat hij voelt.
‘Het is een zeker gevoel, iets wat waarheid is, al zal het een schijntje ervan zijn. Binnen dat voelen bestaat het onuitsprekelijke, metafysische voelen. Langzaam is mijn leven naar een andere dimensie gestuurd. Een dimensie die je niet kunt delen. Vandaar een vorm van eenzaamheid. Geen eenzaamheid waarin je iets of iemand mist, maar een eenzaamheid in de nietigheid ten opzichte van het Grote’.
Henk heeft vele dagen onder vader Zon doorgebracht. Hij heeft vele nachten in grote verwondering naar zijn broeders de Sterren gestaard. Iedere maand volgde hij de gang van zijn moeder Maan. In stormen heeft hij zorgen gekend. Henk vond zijn rust in de zekerheid dat hij geen gemakkelijke reis was begonnen. Van binnen wist hij dat hij altijd veilig aan zou komen.
Het werkterrein van Henk de Velde is de wereld. Hij is een observator, die een aantal boeken schreef. Boeken waarin hij tussen de regels door filosofeert. Ik heb ze allemaal gelezen. Een vermoeden van vrijheid - Een reiziger in tussentijd - Een ijskoude doorbraak - Er is nooit een morgen - Nergens is ook ergens - Een krijger onderweg naar huis. Momenteel werkt Henk aan zijn nieuwste boek, dat in 2012 zal verschijnen: De omweg.
Op 19 april 2007 signeerde Henk mijn ijskoude doorbraak naar hem met ‘Iedereen vaart z’n eigen scheepje!’. Sindsdien beschouw ik hem als een grote, wijze vriend. Vandaar het bovenstaande verhaal, zíjn verhaal.
Op 24 november 2011 bevestigt krijger Henk, ‘thuis’ in Amsterdam-Noord, onze vriendschap in deel 2 van zijn reis zonder einde: ‘Voor Peter. Voor onze ontmoeting, en zeg dus nooit nooit!’.
Op 27 november 2011 mailt Henk mij: ‘Peter. Dat heb je mooi geschreven’.
Met veel dank aan mijn alleenzame vriend Henk de Velde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten