Omweg naar een krijger onderweg

Donderdag 24 november 2011 blijkt een uitgelezen dag om bij solo-zeezeiler en geweldenaar Henk de Velde langs te gaan. Met zijn vermaarde schip 'Juniper' toeft hij bij het oude NDSM-terrein in Amsterdam-Noord op scheepswerf Rhebergen, het 'huis' van en voor multihulls. Al eerder fietste ik een keer op de bonnefooi bij Henk langs, maar toen miste ik hem op een haar. Op deze donderdag schijnt de zon.

Dit keer hadden wij een concrete afspraak gemaakt, die Henk op het klokje nauwkeurig nakwam. Toen ik mij ter plaatse meldde, ontving hij mij met zijn brede lach, zij het niet met open armen, want daarin droeg hij zijn nieuwste aanwinst, een net aangeschafte elektronische kachel om de Hollandse winter door te komen. Eenmaal binnen schudden wij de klammigheid uit zijn kajuit en elkaar de hand.

Henks trimaran is zijn home, waar een oud, naar brandstof geurend brandertje voor warmte zorgt. Wij voeren een ontspannen gesprek, alsof wij elkaar al jaren kennen. Dit is niet het geval, waarbij ik ook nog aanteken dat ik helemaal geen zeeman, laat staan een zeezeiler ben. En toch voelen we elkaar volgens mij goed aan, begrijpen we elkaar en delen we diverse opvattingen. Dit wil niet zeggen dat we overal hetzelfde over denken, maar toch ... vrijwel leeftijdgenoten, vrijwel een zelfde inslag, vermoedelijk een zelfde soort vrijheidsdrang. Zoiets moet dat gemeenschappelijke toch zijn.

Henk is op zijn manier en veel meer dan ik (ook) een filosoof. Om te overleven als de reiziger/krijger die hij is, moet hij dat haast wel zijn. Ten slotte betreedt hij veel meer dan ik 'onbetreden paden', waarvan ik mij heel goed kan voorstellen dat die je tot diepgaande overwegingen aanzetten. Bovendien is Henk de vader van zijn zoon, Stefan. Ook daarin verschillen wij van elkaar, want ik kan hem dat niet nazeggen, ik (en Erna met mij) heb geen kinderen.
Stefan is overigens, naar ik begreep, het menselijke motief dat Henk terugstuurde van zijn ultieme oogmerk: de voorgenomen Never Ending Voyage. Nog steeds is de zeeman in de mens Henk onderweg, misschien is het wel een omweg, maar een reiziger blijft deze boeiende man. En in zijn eigen woorden tevens een krijger.

Mijn goede gevoel in gesprek met gigant en idool Henk de Velde werd in een gezellig, druk bevolkt, kantineachtig restaurant op loopafstand van zijn boot voortgezet bij een kopje koffie ('Dubbele espresso for Mr. Henk, por favor') en een gezond broodje oude kaas. Dat kreeg de krijger van mij aangeboden. En natuurlijk wisselden wij onze gesigneerde boeken uit. Henks nieuwste uitgave 'Een krijger onderweg naar huis' voor mij, en mijn eerste en enige boek 'Ervoor, Erna' voor Henk. Onmiddellijk zag ik Henks begrijpende glimlach bij het lezen van mijn titel, die hij slim doorhad en grappig speels vond.

Na afloop poseerden wij nog even voor een foto bij de Juniper. Buur(boot)meisje Vera was zo vriendelijk op Henks verzoek het plaatje van Henk en mij te schieten (Dank je wel, Vera, heel aardig van je).
Via het IJ-veer keerde ik na een ferme handdruk terug naar Amsterdam CS, maakte een omweg over de Dam, langs de Bijenkorf (zes exemplaren van je nieuwste boek in het boekenschap op de zesde etage, Henk), langs het Beursplein-kampeerterrein 'Occupy' (ondanks de filosofie niks voor mij om te verblijven, en ik denk ook niks voor jou, Henk, of heb ik dat mis?) en ging vervolgens per trein, tezamen met mijn Erna, onderweg naar huis in Limmen (Noord-Holland, Henk).

Zodra reiziger/krijger Henk de Velde in de komende tijd bij mij in de buurt verschijnt om een van zijn vele lezingen te houden, zal ik hem daar beslist opnieuw opzoeken. Zijn aanstekelijke lach, zijn aimabele wijsheid en zijn boeiende levenswijze vormen voor mij namelijk een 'Never Ending Voyage'.
Maar of Henks reis nu voorbij is, is de grote vraag. Ik zeg het zijn uitgever - Elmar BV uit Delft - met de achterflaptekst van zijn nieuwste boek na:

'Een gedoemd zwerver zet je niet in een huis van steen. Henk de Velde is een observator en hij filosofeert tussen de regels door. De wereld is zijn werkterrein. Deel drie, De omweg, verschijnt in 2012'.

Met Henks vrolijke lach bij het voorlezen van deze tekst op mijn netvlies stap ik ons 'stenen hutje' aan de Hogeweg in ons bloemendorp binnen. De wereld als werkterrein, wat zou ik dat ook graag willen. Maar het liefst wel in een vreedzame, niet op materiële overconsumptie ingestelde wereld. Eigenlijk een beetje een wereld, zoals Henk die ook graag zou willen ... een utopische wereld.