Tavira, de koningin van de Algarve

Tavira, een charmant, schilderachtig stadje met veel historie noemt men ook wel 'De koningin van de Algarve'. Karakteristiek zijn het grote aantal kerken en bruggen. Ooit waren er zestig kerken, nu staan er volgens de stadsgids nog 37. Tal van bruggen die de linkeroever (rive esquerda) met de rechteroever (rive direita) verbinden, bepalen het beeld. De bekendste over de Rio Gilão is de Ponta Antiga (Romana), met een Romeinse fundering, maar pas in de middeleeuwen afgebouwd. 

Zeven bogen over de Rio Gilão

Het door de Moren gebouwde 'Castelo dos mouros' is in de verdedigingsmuren (muralhas) van de stad geïntegreerd. Nadat de Moren waren verdreven, verbouwt koning Dinis (1261-1325) de burcht aan het eind van de dertiende eeuw. Sindsdien beschermt de vesting Tavira tegen Spaanse indringers.
Vanaf de kasteeltorens hebben wij een prachtig uitzicht over Tavira's skyline met zijn authentieke daken.

Binnen de kasteelmuren vormen bloemen en planten in de subtropische tuin een kleurrijk ensemble.

De steegjes in Tavira lopen omhoog naar de dominerende Moorse vesting boven op de burchtheuvel. Eenmaal boven ontdek je de karakteristieke schilddaken van de oude stad tot aan de zee. De puntdaken heten ook wel schatdaken (tesouro).

Je ziet in Tavira veel huizen met telhados de tesoura: daken die met een kartelschaar lijken te zijn geknipt. Elke kamer heeft zijn eigen hoge dak, waardoor de huizen in de zomer koeler blijven.

Sierlijke kerktorens priemen in de lucht, net als de vele schoorstenen in Tavira. Delen van de middeleeuwse stadsmuur staan er nog steeds. Zij hebben de aardbeving van 1755 overleefd.

Beneden zie je ook voorname stadspaleizen van de rijke tonijnhandelaren. Het schilderachtige havenstadje noemt zichzelf ook 'Venetië van de Algarve', wat ik zonder in Venetië te zijn geweest iets overdreven vind. Misschien speelt de Ponte Romana een rol, de brug met de zeven bogen over de Rio Gilão, die mogelijk nog uit de Romeinse tijd stamt. De brug werd bij een overstroming in 1989 beschadigd en is sinds de restauratie alleen te voet over te steken (gesloten voor autoverkeer).
Langs de beide oevers van de Gilão, die door het centrum stroomt, staan statige huizen met barokke raamlijsten en balustrades. De meeste hebben smeedijzeren balkons, waarvan de versiering terugkomt in de reling van de voetgangersbrug die de twee stadsdelen met elkaar verbindt.

De Câmera Obscura bevindt zich in een oude watertoren vlak bij het kasteel. Op Paaszaterdag kwamen wij aan een bezoek niet toe, maar een kleine twee weken later ontvingen we een persoonlijke rondleiding voor ons tweetjes. Met de lift begeleid omhoog levert een grote verrassing op. Panorama van Mesdag, maar dan volstrekt anders. In een donkere ruimte staat een schaal van anderhalve meter doorsnee met een door de gids bediende roterende spiegel. In het pikkedonker projecteert hij een 360 graden panoramisch uitzicht over Tavira. "Daar staat onze Clio geparkeerd", meldt Erna.
De stadsgids, een droge Engelsman die al lange tijd in Tavira woont, reageert stoïcijns. "Die Landrover ernaast is van mij".
"Da's ook toevallig", merk ik op. "Ik bedoel, met zoveel plaatsen beschikbaar staan we pal naast u!".
De Engelsman laat zich niet van zijn a propos brengen. Hij vertelt uitgebreid over Tavira's geschiedenis, over overstromingen, aardbevingen, en laat met zijn indrukwekkend sterke lens zien wat er allemaal schade heeft geleden en tot hoe hoog het water is gekomen. Hij houdt ons een royaal kwartier bezig met zijn verhaal, terwijl de toegang beneden is afgesloten. Een tekstbordje informeert nieuwsgierige nieuwkomers dat zij 'even geduld moeten hebben'. Voor een 65+-tarief van mijn kant berekende de man ons vijf euro voor twee (normale prijs drie euro vijftig per persoon). Hij verstrekte er overigens geen toegangskaartje voor.



Klepperende ooievaars



Ilha de Tavira 

Een paar kilometer ten westen van Tavira ligt het vissersdorp Santa Luzia. Op een zonovergoten (dins)dag, misschien wel de mooiste van onze vakantie, lopen wij over de loopbrug naar Ilha de Tavira. Strakblauwe hemel, warm zonnetje en ... windstil. Het meer dan tien kilometer lange eiland met zijn blinkend witte zandstranden vol fraaie schelpen is het best toegankelijke van de barrière-eilanden in het Parque Natural da Ria Formosa. De loopbrug ligt op drijvers, in de bocht van de weg door het vakantiebungalowpark Pedras del Rey. Als je de brug over loopt, kun je in een treintje stappen dat je anderhalve kilometer verderop tuft. Wij lopen liever naar het strand (Praia do Barril) en zien onderweg de krabben in het lagunewater ijverig aan het werk. Halverwege staart een uitgerangeerde locomotief ons somber aan.

Er liggen pruttelende vissersbootjes voor de deur, hun sonore motoren tamboereren door de melodie van de branding heen. Aan de verre einder zien we turend een rijtje oceaanschepen. Te wachten of te cruisen?

Op blote voeten over het schelpenstrand probeer ik een half uurtje te joggen. Dat valt niet mee in het zachte, hier en daar drassige strandzand langs het water. Bij terugkomst waag ik de gok en neem een kopje-onder-duik in de koude zee. Hééél eventjes maar ... brrrrrrrr.