65+ and still young: Op Goede Vrijdag naar de Algarve

Olá, bom dia! Je komt altijd daar aan waar je wordt verwacht! Onze vakantietrip in het voorjaar brengt ons naar de Portugese Algarve. Voor Erna is het haar Algarve-debuut, voor mij een herhaalde drang naar de Atlantische oceaan alhier. Ik bezocht de Algarvekust ruim dertig jaar geleden eerder - solo - toen het ook rond Albufeira nog prachtig was. Vanuit de Spaanse Costa del Sol reisde ik met de veerboot over de Rio Guadiana naar Portugal, de brug over de rivier bestond nog niet. Op elkaar scheldende en tierende Spanjaarden en Portugezen, zittend op de motorkap van mijn auto, bewezen nog eens hoever de geschiedenis hen uit elkaar had gedreven.

De voortgaande tijd brengt veranderingen met zich mee. Erna en ik kiezen voor een ten oosten van Faro gelegen bestemming: Livramento. Vermoedelijk heeft amper een toerist ooit gehoord van dit dorpje, dat op menige wegenkaart ontbreekt. Toch toeven er een aantal Nederlanders in hun vertrouwde huisje van appartementencomplex(je) Monte dos Avós, eens een bezit van de grootouders van de eigenaar, die jaar in jaar uit menig Hollands overwinterechtpaar op leeftijd te gast krijgt (één stel zelfs al 22 keer!).

Wij zijn aan overwinteren nog niet toe. Wij willen aan deze lagunekust op ónze manier genieten, ontdekken, wandelen, per huurauto eropuit trekken, nieuwe plekjes opzoeken, ervaringen opdoen. Wel in alle rust, ver weg van het massatoerisme. Anno 2012 kan dat hier nog, vlak naast Fuseta aan de ene en Tavira aan de andere kant. In een gebied dat (nog) geen chartertoeristen herbergt. In een plattelandsregio die échte Portugese bedoening voorstelt, paard en wagen langs de snelweg, tuintjes met citrusbomen en wat groentes, verkrotting, ruïnes, oude omaatjes in het zwart, kopje koffie voor een paar dubbeltjes in het café.

Ons appartement rechts vooraan

Richting parkeerplaats en Hollandse 'kolonie'

Schiphol slaapt nog als wij in de ochtendrand van Goede Vrijdag met een Boeing 737 conform schema opstijgen. Ruim tweeduizend kilometer zuidelijker penseelt een op luchthaven Faro gerichte morgenzon een magnifiek kleurenspectrum van fraai geschakeerde lagunes, alsof de groenwitte vogel ons door de lucht (transavia) op een zacht geweven tapijt wil neervlijen. Hier door de lucht arriveren lijkt een droom. Het lijkt of het toestel rechtstreeks op de hemelse stranden gaat landen. Eenmaal op de luchthaven aan de grond gebonkt wacht ons een fikse wandeletappe naar een vergelegen parkeerplaats, waar een Renaultje Clio vriendelijk naar ons blikt.

De kuststrook van de Algarve - mooiste kust van Europa - is 150 kilometer lang. Het westelijk deel bestaat uit imposante rotspartijen, afgewisseld met kleine baaien. Deze streek noemt men Barlavento, naar de wind gekeerd. Bij Faro verandert het landschap. Tot aan Tavira liggen er lange strandwallen voor de kust, zodat een lagunelandschap is ontstaan: Ria Formosa. Het is een beschermd natuurgebied met een overvloed aan vogels. Voorbij Tavira spoelen de Atlantische golven direct op de brede zandstranden van de Sotavento, de van de wind afgekeerde zand-Algarve.

Monte dos Avós wordt rápido bereikt, daar hebben wij de elektronisch tolheffende snelweg A22 niet voor nodig. De acht maanden zwangere Andrea - haar eersteling Edison is op komst - wacht ons lachend op. Met haar Roemeense moeder Carmen meegeëmigreerd regelt zij een welkom welkomstpakket, later gevolgd door huishoudelijk werk als schoonmaak en verschoning van linnen- en beddengoed.
Ons appartement is riant ruim, verdeeld over twee etages. De stek is rustig en gemoedelijk, alleen zijn de tegelvloeren niet geluidgeïsoleerd. De buren leven dus met ons mee, en wij met hen. Bovendien blijkt het de eerste dagen vrij kil te zijn, de aanwezige reservedekens komen nadrukkelijk uit de kast.

Hostess Martha (Ierse) met Peter (uit Friesland)

De Hollandse 'kolonisten' wijzen ons ongevraagd de weg naar goedkope eetadresjes om de hoek, waar je voor luttele euro's tussen de lokalo's goed terecht kunt. Goedbedoelde adviezen, maar wij variëren ons eigen wensenmenu. Wij willen smullen van cataplana volgens Portugese traditie, al is dat een wat prijziger hapje (nou ja, hapje ... het is een pan vol!). Cataplana is genoemd naar de koperen pan, waarin de stoofpot wordt bereid. De stevig gesloten pan houdt alle smaken vast, die vrijkomen in een wolk geurige stoom als het gerecht aan tafel wordt geopend.

Cataplana met vis, schaal- en schelpdieren

Ons vaste adres voor dagelijkse boodschappen vinden wij in Fuseta (vroeger met z). Vierwieljumpend over de spoorwegovergang vinden we steeds parkeerplek bij de goed gesorteerde winkel. Verderop loopt de hoofdstraat langs het dorpspleintje met wat terrasjes en vooral oude mannetjes in vergadering. Er staan veel witte huisjes met dakterras en decoratieve schoorstenen. Aan de rand van het dorp, omgeven door ondiepe zoutmeren waar het witte goud (zout) wordt gewonnen, is een camping en staan vakantiehuizen van Portugezen. In de lagune worden veel mosselen gekweekt. Vermoedelijk uit Afrika overgevlogen staat een flink aantal flamingo's op afstand bijeen, ongenaakbaar. Welk van onze best in spoorzoeken wij op onze tenen lopend ook doen, wij kunnen geen oogcontact met de schuwe dieren maken. Wel proef ik het zout uit de pannen watertandend in mijn mond.

Voor ons blijkt Fuseta een rustig en sympathiek plaatsje, waar we diverse keren langs het haventje en door de dorpskern flaneren en waar de bibliotheek ons per keer een half uur gratis toelaat, waardoor wij via internet ons reis-mee-verhaal met het thuisfront kunnen delen.

Gemoedelijk, relaxed en sympathiek, hoewel Fuseta ons met een fris temperatuurtje, een ferm briesje en af en toe een dreigend buitje verwelkomt.
Eenmaal hier aangekomen kunnen de bewoners ons in de komende twee weken vaker verwachten.