Olhão en de Ria Formosa

Een korte afstands dagtripje, doordrenkt van afwisselend zon en bewolking, brengt ons naar Olhão. Wij willen eerst met de veerboot van tien uur in de ochtend naar Ilha da Armona.
Olhão met achtduizend inwoners wekt de indruk de Arabische stad bij uitstek van de Algarve te zijn. Het oude centrum bij de markthallen bestaat uit kubusvormige, witgekalkte huizen met kleine ramen en dakterrassen. Het is een op en top vissersplaatsje, ontdekken we aan de lange zeepromenade en de vismarkt. Twee naast elkaar gelegen markthallen zijn 's morgens al gezellig druk bevolkt, je krijgt het gevoel op een oosterse bazaar te zijn beland. Het aanbod aan glinsterende vissen, geurige kruiden, verse groenten en bonte vruchten is overweldigend.
Wij zijn blij dat we het advies "Je moet op zaterdagochtend gaan, dan is het lekker druk!" NIET hebben gevolgd. Je hebt Hollanders die van drukte houden en je hebt andere Hollanders. Wij kiezen er voor om op een rustiger doordeweekse dag rond te kunnen kijken en toch van de Portugese atmosfeer te proeven.

Foto maken: 1 euro!

Voor een strandwandeling - schelpen zoeken - varen we dus naar Armona, waar zeer velen, waaronder een Belg die we ontmoeten, een vakantiehuisje bezitten. We komen vrijwel geen mens tegen, een wandelaar met twee hondjes (geen Portugese), maar zien wel ijverige kokkelvissers in lieslaarzen hun sleepnet driftig door het water duwen. Een eindeloos zandstrand glimlacht ons toe, maar de veerboot van rond half één luidt met zijn terugtocht het einde van ons bezoek in. Uiteraard namen we wél eerst ons traditionele kopje koffie, Erna een galão, ik een espresso, ons dagritueel.
Grappig is dat de veerboot dezelfde is die mij indertijd over de grensrivier tussen Spanje en Portugal overzette.

Eenmaal terug op de zeepromenade Avenida 5 de Outubro treffen we het ene restaurant na het andere aan. Uit ons ANWB-gidsje wijst Erna 'O Bote' aan, dat vanwege zijn redelijk geprijsde visgerechten ook bij de plaatselijke bevolking zeer geliefd is. Als enige buitenlanders krijgen wij een bord met een enorme moot tonijn van de grill voorgezet. Voor ons onmogelijk om ons bordje leeg achter te laten, zó'n grote brok. Als inmiddels gebruikelijk effect moeten we 'thuis' de door het overheerlijke zeezout ontstane dorst weer lessen. Opvallend vinden wij de oude baas - een pet dragende kapitein op leeftijd, vast ruim in de tachtig - die op een schilderij aan de muur is afgebeeld. Hij loopt met vis- en vleesgerechten van de grill heen en weer, van vóór in de zaak helemaal naar achteren, waar de schotels met groenten en aardappels worden opgemaakt. Volgens ons moet hij aldus op zijn oude dag op zijn zeebenen vele kilometers afleggen ...

Parque Natural da Ria Formosa

Dit natuurreservaat strekt zich zo'n dertig kilometer langs de kust uit, van Ancão ten westen van Faro tot Manta Rota in de richting van de Spaanse grens. Het bestaat uit tientallen zandeilandjes, onderling verbonden door lagunes, zoutmoerassen en kanalen, die door vogels, planten en insecten zijn bevolkt. De buitenste eilanden krijgen de volle laag van wind en golven uit de Atlantische oceaan, de ondiepe lagunes liggen warm en beschut. In de lagunes zijn de omstandigheden ideaal voor vissen om kuit te schieten en voor witte ooievaars en zilverreigers om te foerageren.

Bezoekerscentrum Quinta do Marim

Wij bezoeken dit zestig hectare grote centrum, dat ongeveer een kilometer ten oosten van Olhão ligt. Voor we het weten, zijn we er. Je moet oppassen de ingang niet over het hoofd te zien en eraan voorbij te rijden.

Met de wandelkaart in de hand volgen we het drie kilometer lange pad langs parasoldennen, door pijnboomwouden en duinen, Romeinse ruïnes en zoutmoerassen.

We willen heel graag de kennels bezoeken waar de zeldzame Portugese waterhond, de Cão de Água, wordt gefokt om hem voor uitsterven te behoeden. Deze 'poedels' met lange poten en zwart krulhaar hebben zwemvliesachtige membranen tussen hun poten, waardoor zij uitstekend kunnen zwemmen. Ooit trainden de vissers de honden om naar vis te duiken en deze in hun netten te loodsen. Ook brachten de viervoeters berichten van de ene vissersboot naar de andere over en redden zij menig mensenleven.

 Helaas blijkt de eigenaresse van de honden, die in het natuurgebied woont, een meningsverschil met de beheerder te hebben. Willen wij de honden echt zien, dan moeten wij haar maar bellen, aldus de beheerder. Langs de kennel lopend blijkt deze uitgestorven. Geen beheerder, geen hond te zien. 

We gaan wel een keertje bij Obama langs, zeggen we tegen elkaar. De Amerikaanse presidentsdochters hebben immers zo'n waterhond als speelkameraad van hun vader gekregen.