Op de fraaie zaterdagmiddag van 17 juni 2017 is zegge en schrijve één zweefvliegtuig in actie. Altijd een imposante bezigheid, die normaliter veel meer kijkers trekt. Nu is het stil, doodstil.
Opeens staat een imposante man naast me, ongeveer twee meter hoog. Ik heb hem net op tv gezien, in het programma met het thema 'Waar heb jij je gouden Olympische medaille verstopt?' (of zoiets). Daar zou ik nou nooit aan meedoen. Ik heb namelijk geen gouden Olympische medaille.
Ron Zwerver, hij staat er met zijn vrouw (naar ik aanneem), weet niks van een tv-uitzending.
"Ik heb het niet gezien", zegt hij.
Dat is geen stoer gedrag, het is gewoon zo. Zijn vrouw beaamt de herhaling van het programma. Zij heeft dat van iemand gehoord. Het tweetal is vanuit Heiloo een stukje aan het fietsen, kent het bestaan van het vliegveld van de Eerste Zaanse Zweefvlieg Club helegaar niet.
Ik permitteer mij uitleg te geven voor zover mijn kennis reikt. En dat is tot behoorlijk thermische hoogte. Vliegers reiken uiteraard hoger, net als volleyballers, vooral als zij smashen. Zwerver behoort tot die laatste categorie, hij kan echt zweven als een Zwerver. Nu zwerft hij bij het zweven, zeer onder de indruk, ook van mijn uitleg.
"Nog altijd bij volleybal betrokken?", vraag ik als het stel het zweven voor gezien houdt.
"Coach in Portland, USA. Je weet waar New York ligt? Ik verblijf aan de andere kant, helemaal aan de westkust. In het noorden, voorbij Seattle, richting Vancouver".
Tijdens onze laatste woorden landt het zweefvliegtuig sneller dan de hardste smash, precies op de landingsbaan, volledig in evenwicht. Knap staaltje vliegwerk, dat aan mijn fotoreflex voorbij gaat. Trouwens ook aan het precisie-oog van Ron Zwerver, die verbijsterd lijkt over zo'n hoge snelheid van landen. We houden het vakwerk voor gezien en stappen op de fiets, zij naar Heiloo, ik naar Limmen.
"Bedankt voor de uitleg", reikt hij mij de hand. Zij wenst me een fijne middag. Ik hun ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten