Harinkie, ijssie en kleintje pils

Op maandag 15 juli 2013 gebruik ik de rustdag in de Tour de France om zelf weer eens een Tour de Force fietsend te forceren. Ik moet volgens afspraak naar tandarts en mondhygiëniste die hun beroep in Beverwijk uitoefenen. Vanuit Limmen is dat niet naast de deur, maar ik ben wel anders gewend geweest, namelijk vanuit Beverwijk en Castricum voor gebitscontrole of behandeling naar Hilversum. Dat is dan op je tanden bijten, nietwaar. Uurtje of drie, vier per spoor reizen om vaak slechts luttele minuten met open mond vol tanden te zitten.
Maar goed, deze maandag is het schitterend weer. In een uurtje ben ik, op mijn gemak het duingebied doorkruisend, ter plaatse. Naast mij in de wachtkamer tref ik een leeftijdgenoot, die ook veel door het duin wandelt en fietst. Hij komt ook voor controle, verwacht geen problemen en kletst mij de oren van de kop. Vooral over die goeie ouwe tijd in Beverwijk en omgeving. Niet alleen aardbeienteelt, ook Ab Geldermans en diens gele trui - de man woonde vlak naast de wielrenner - passeren de revue. Mijn wachttijd is zó om.
Nadat Victoria alle hoekjes en gaatjes binnen een half uur schoonkrabt, brengt aimabele Michiel me op stimulerende wijze, voorzien van kleurenplaatjes, wat minder positief nieuws. Een 'lekkende' kroon op het scherm, die vervangen moet worden. "Goed idee", zeg ik, "wacht mij opnieuw een enerverend fietstochtje".

Alles in de Beverwijkse groepspraktijk achter de kiezen latend, tuf ik in een opwekkende cadans over de Deltahoge sluizen naar de IJmuidense kop van de haven. Met uitzicht op het forteiland trakteer ik mijzelf in gezelschap van een niet-Limburgse meeuw op een heerlijk harinkie.

Even later trekt een pracht van een luxe camper met vreemde nummerplaat, waarnaast een bordje FL, mijn aandacht. "You speak English", ask ik aan de bestuurder. Hij lacht vrolijk: "A little bit". Ik kan zijn accent niet thuisbrengen, maar vraag hem naar zijn nationaliteit en wat de letters FL betekenen. Ik weet immers dat auto's uit Finland iets met een S (van Suomi of zo) naast hun nummerbord vermelden. De vakantieganger op weg naar Schotland legt mij uit dat hij uit een 'principeauté' komt. "Liechtenstein, you know that?". Ik som meteen het rijtje Andorra, San Marino, Liechtenstein op, maar daar wil hij niets van weten. "But what's the meaning of the F?", werp ik op, wetend dat je Principeauté net als in Monaco met een P schrijft. Begint hij meteen Duits te spuien: "Fürstendumm!". Nou ja, weer wat geleerd. Auto's en campers met FL op hun achterste komen uit het Fürstendumm Liechtenstein. Jetzt weiss ich Bescheid, vergiss ich nie!


... Ik vraag een A'damse wijsneus op de eerste werkdag van de week ...



... of er morgen een andere 'titel' op het dak komt. Staart-ie me nietbegrijpend aan! ...



Lekker voor de wind langs de zuidelijke kant van het Noordzeekanaal naar vorstelijk Amsterdam, waarbij ik kroondomein Ruigoord in het westelijk havengebied passeer. Voor het eerst van mijn Hollandse leven bezoek ik het riante domein van de Westergasfabriek, waar de Fashion Week (FW) zich manifesteert en even verderop in het zonnetje een kinderpoel in het Westerpark met gesluierde moeders op de grasstroken een drukte van belang kwik, kwek en kwakken.

Goh, en dat zo dicht bij het epicentrum van onze hoofdstad, aan de voet van Dam, Rokin en Centraal Station, het vernieuwde spoorhuis, waar ik achterlangs koers op weg naar de pont die mij naar A'dam-Noord moet brengen. De tijd vliegt immers en ik moet ook nog weer terug naar landelijk Limmen. Met windje teugen, zoals zal blijken. Op mijn gemak het veer verlatend, grijp ik de kans die het mobiele ijsboerke met Italiaanse gelatti mij biedt. "Zo'n hoorntje met twee bolletjes, graag, doe maar pistache, dat is mijn gifgroene kouwe lievelingskleur, eh ... favoriete smaak, bedoel ik".

En daarna volgt een lange, lange thuisreis. Wel apart, want het is door de streek waar ik veertig jaar geleden woonde. Niet in hoofdstedelijk Noord, maar wel in het durpie Oostzaan, dat inmiddels uit zijn voegen groeit. Waar recreatiegebied 't Twiske in mijn tijd van toen nog op de tekentafel lag. Friki Ruig, van de gevederde plofkippen, zit ook nog steeds op hetzelfde plekkie. Alleen het ooit originele eerste winkeltje van grootvader Appie Heijn op de hoek van de T-kruising is verdwenen. Nieuwbouw, nieuwbouw, nieuwbouw, veel en vooral groot. Onder de snelweg door naar Zaandam is lang, langer, langst, zeker trappend in het tegenspartelende zadel. Gelukkig herinner ik mij het snackbarhutje aan de voet van de veertien verdiepingen tellende Noordwachter, waarin mijn eerste splinternieuwe vierkamerflat zich op het hoogste niveau bevond - begin jaren 1970 heb ik het over -, maar dat eethutje is nu restaurant-bar met buitenterras. Even ravitailleren dus met zo'n overheerlijk helder houvast van royaal geel met twee vingers wit schuim on top.

Helaas zakt die verraderlijke vloeistof vrij snel naar je kuiten. Dat ontdek ik langs de Zaan met zijn karakteristieke groene huisjes, maar vooral langs de langlijzige provinciale weg vol vierwielblik, die Zaandam met Wormerveer - nieuw NS-station in aanbouw, fietspad gesloten -, Krommenie, Assendelft en Uitgeest verbindt. Vanuit Uitgeest weet ik dat het dan nog een kilometertje of zeven is, meer dan teveel op dat moment, zodat ik uiteindelijk met rond 87 km op m'n teller net voor Erna thuis zal arriveren. Kiezen op elkaar en doorbijten, ik was de dag er al mee begonnen. Binnenkort mag ik weer met mijn mond open in de stoel liggen. Lekker lui, puffen, uitbuiken, bijkomen, dat soort dingen. En tóch fiets ik liever dan dat ik auto rijd ...




... Zaans meisje langs de Zaan ...