Reggy (bijna) 65+ en ook nog ‘still young’

Lang geleden speelden wij voor dezelfde club. Het voetbalveld van ‘good old’ Victoria uit Hilversum (opgericht in 1893) vormde onze thuisbasis. Tussen het harde gras en de modderplekken door ‘praatte iedereen over ons’, om in de termen van het 90-ste nummer van voetbaltijdschrift Hard gras (uitgave juni 2013) te spreken. In onze tienertijd werden we ‘met ieder elftal kampioen’, om met Reggy’s woorden te spreken. Het was zo. Van adspiranten D en A tot en met junioren A, zoals dat toen heette. We speelden zelfs tegen de betaalde jeugd van Heracles in Almelo en die van Feyenoord te Rotterdam, de laatste club de favoriet van Reggy en nog, naar ik begreep (eigenlijk niet begrijp).


Na elkaar enkele decennia niet meer gezien of gesproken te hebben, ‘vonden’ we elkaar weer dankzij het internet. Bovendien zijn we opnieuw lid geworden van dezelfde vereniging: die van de bejaarden, de AOW’ers, de pensioengenieters. Waar Huguenin mij als tiener altijd te snel af was – zowel met bal als met meiden – was ik dit keer sneller.
Omdat ik al wat langer besef hoe het is om ‘pensionado’ te zijn, wilde ik Hu(g)gie’s afscheid van en op zijn werk graag bijwonen. Het mocht, gelukkig. Zijn speurtocht op internet naar mijn persoontje heeft iets bij mij losgeweekt dat je gerust met de titel 'Nostalgia' kunt bestempelen. Daarin speelt niet alleen onze uitzonderlijke klasse als jeugdige voetballers een rol, ook onze interesse in vrouwelijk schoon van die tijd - blondines in een hoofdrol - woelt het nodige los.

Reggy, die ‘kale uit Marokko’, zoals een zijner studenten hem eens aanduidde toen hij niet op zijn naam kon komen, heeft zijn werkzame leven beëindigd. Net als toentertijd in zijn geliefde ouderlijk huis aan de Van der Helstlaan 11 in Nieuw-Loosdrecht was ook bij zijn afscheid in het ROC aan Arena 301 in Hilversum de in-, aan- en uitloop groot en gezellig. Bescheiden en aimabel genoot mijn oude kameraad, niettemin rivaal in de meidenjacht en vooral snelle rechtsbuiten op de grasmat, van de enorme belangstelling. Ván iedereen ontving hij een lovend woord, tót iedereen sprak hij beminnelijke woorden terug, in dank ook voor de vele attenties die hij in ontvangst mocht nemen. Ik schonk hem mijn door hem zo gewenste boek 'Ervoor, Erna', niet wetende dat ook hij een literatuurliefhebber was. 
In aanwezigheid van zijn gehele gezin met aanhang en kleinkinderen, en het voltallige korps aan collega’s (bestaande uit opvallend veel vrouwen!) vierde Reggy met ‘gemengde gevoelens’ (zijn eigen speechwoorden) de hem zo verdiend toekomende vrije tijd die hem te wachten staat. Z’n collegae zal hij missen, vooral het grappen en grollen met elkaar, maar ook de steunverlening en adviezen aan de studenten die hij tot het eind toe bleef verlenen.
Zijn kleinkinderen - als ik het goed heb liefst vier, waarvan de jongste van acht maanden zijn grootste trots is (mijn inschatting) – zullen veel tijd en aandacht van hem en zijn lieve vrouw Noor opeisen, zoals dat eigenlijk al gaande is.
Bovendien staat het tweetal – Reggy en Noor – in de nabije toekomst een verre reis naar hun roots, naar de 'Gordel van Smaragd' te wachten. Zij zullen enkele Indonesische eilanden aandoen. Onder andere Java, om het geboortehuis van Reggy en de plaats waar zijn ouders zijn ‘begraven’ (uitgestrooid) te bezoeken. Dat moeten prachtige en ook emotionele ervaringen worden. Ik herinner mij mevrouw Huguenin - Reggy’s moeder - als een lieve, hartelijke en gastvrije ‘Moeder’, niet alleen voor haar eigen kinderen (Reggy, zus Joke), maar ook voor haar ‘kinderen van HC & FC Victoria’, de club waar zij altijd enthousiast en luid aanmoedigend langs de lijn stond. Net als haar zoon was ook zij een fervent supportster van die club uit Rotjeknor, te weten 010. Dat heb ik als Mokummer en fan van 020 altijd alleen maar in haar kunnen respecteren. Reggy’s vader heb ik slechts enkele keren ontmoet, even vriendelijk als zijn echtgenote. Hij was, zover ik meen te weten, als cartograaf altijd all over the world werkzaam en derhalve weinig aanwezig in ‘Huize Huguenin’, waar de garage eigenlijk continu was ingericht voor 'bruiloften en partijen'. Hoeveel feestjes zullen wij daar niet hebben gevierd? Beter gezegd: wél hebben gevierd! Van verjaardagen tot diverse kampioenschappen, succesvolle examens of zomaar, omdat we er zin in hadden. Het kon er allemaal en altijd, vrolijke gastvrijheid in top ...



... fraaie woorden ...



Een fraaie toespraak van een zijner collega’s beantwoordde Heugeneut met een even zinderende repliek, nadat hij eerder bij hem thuis op informele wijze met muziek en een overheerlijke Indische maaltijd al afscheid van die groep had genomen. Reggy werd in het moderne schoolgebouw door het leraren’koor’ uitbundig toegezongen. Ook hier had hij zijn antwoord klaar: een optreden als lid van het fameuze zangduo Bobby & Reggy. Deze 'Blauwe Diamanten' op leeftijd zijn toppers in sentimentele Indische liedjes en romantische evergreens. Het mij als tiener zeer bekend in de oren klinkende ‘Buonasera, signorina!’ passeerde ook in volle glorie deze kortstondige revue-uitvoering. Een door studenten gemaakte video voltooide de loopbaanreview, die Reginald meer dan verdiend ten deel viel. Als toegift was dé verrassing het persiflerende 'Lucky-tv-filmpje' met onverstaanbaar (Arabisch?) sprekende stampeimakers, die hun studiekeuze-adviseur van alles en nog wat toedichtten. Hilarisch!



... fraaie repliek ...



... vermaard zangduo ...



Ik heb - meer dan veertig jaar later - genoten van deze man, deze kerel, deze makker, deze familyman. Een kanjer, die mij hugde toen ik de feestzaal verliet, onder de afspraak elkaar opnieuw te ontmoeten. Want wij hebben samen nog heel wat ouwe koeien uit de lange Loosdrechtse Lindelaan tevoorschijn te halen.

Reg, man, ga lekker genieten van je vrije tijd, samen met Noor.

We treffen elkaar weer! See U (2) again.

Uit het afscheidslied voor Reggy:

Bye bye Reg, bye bye Huguenin,

tot ziens, ouwe man

I think I am gonna cry-y

Bye bye Reg, bye bye Huguenin,

tot ziens Heugeneut

We gaan je heus wel missen

Bye bye Reggy goodbye-eye

Na jaren ‘zwoegen’, nu met pensioen – Wat moeten de ‘Leccers’ zonder jou doen – Geen grappen en grollen meer op kantoor – Wij moeten toch zonder jouw humor door

Een ander kapsel in elk jaar – Hij leek zo jong nog met zoveel haar – En op een ochtend, nou kijk eens zeg – ’t Is even schrikken, ‘cavia’ is weg

Na jaren ‘zwoegen’, nu met pensioen – Wat moeten studenten zonder jou doen – Zij hadden een afspraak met een ‘rare naam’ – Maar jij liet ze altijd glimlachend gaan