Rijp Rondje door LeeghwaterLand



... volle pont/pond ...

Zondag 21 juli 2013 is niet alleen de dag van de laatste Tour-etappe, maar ook een extreem hete dag in Holland. Waar het kwik in de richting van veertig graden Celsius kruipt, schakel ik naar een fietsrondje van zo'n veertig kilometer. Voor een eurootje kan ik nog net aansluiten op het gevulde pontje van Akersloot om de overzet naar het Noord-Hollandse laagland te ondergaan. Een nieuw pontje, de voor de scheepvaart hinderlijke sleepkabel hangt niet meer in de waterweg. Op mijn gemak trap ik het Land van Leeghwater binnen, richting West-Graftdijk, Graft en De Rijp.

Als ik het pontjespeloton aan de overzijde voorbij sprint, zit ik in een wervelende wip vol tegenwind in West-Graftdijk, Graft en De Rijp. Kerktorens en fraaie raadhuizen lachen mij in het echt Noord-Hollandse landschap tegemoet. De polders zijn groen, langs de vele waterwegen heersen hoge dijken. Waar kom je zo veel gerestaureerde molens en statige stolpboerderijen tegen?
De Rijp is een uniek dorpje, niet alleen voorzien van 't Stadhuis van Amsterdam en zo nog wat monumenten. Volgens mij is het tevens de woonplaats van Han Bennink, de drummer die in het jazzcircuit overbekend is.

Mijn ontdekkingstocht voert niet naar een militair fort, een oud gemaal of een nog werkende poldermolen. Ik speur naar Han Bennink, de 'beroemde' broer van saxofonist Peter, mijn oude schoolvriendje van een halve eeuw geleden. In de Rechtestraat neem ik een kijkje aan het water, achter restaurant Oudejans. Daar liggen de fluisterboten te wachten, die natuurliefhebbers geluidloos door de Eilandspolder kunnen vervoeren. De slagwerker die ik zoek, is niet bekend binnen de Rijper gemeenschap. Navraag bij een kwintet Rijpenaren mondt slechts uit in onwetend schouderophalen. 'The noise of drumsticks' past ook niet bij het gekabbel te water van de 'whispering boats'.

"Bennink? Han? Nóóít van gehoord. Weet u wie hier wél in de buurt wonen? Trijntje Oosterhuis in Noordeinde. Hans Dulfer in Groot-Schermer. En zijn dochter Candy woonde ook in de buurt, maar zij is net verhuisd".
Ik reageer onthutst. "Wat is dat nu vreselijk jammer. Candy had ik graag tegen het lijf willen lopen!".
"Ja ja, dat zal wel. Om saxofoon te spelen, zeker".
"Ha ha, u zegt het. Weet u trouwens het verschil tussen een saxofoon en een saxement? ...".
(NB. Saxement, spreek uit: zak cement)

... Trijntje niet thuis ...



... Hans en ...



... Candy niet ...



Ik fiets door Noordeinde, maar kom Trijntje in haar woonplaats, een lieflijk gehuchtje, helaas niet tegen. Het is hier wel eindeloos wonen, althans in de zomer, lijkt mij. De beeldentuin van wijlen Nic Jonk in Groot-Schermer laat ik voor wat hij is. Die heb ik al enkele keren bezocht. Het Hollandse laagland met zijn omringdijk(en) is wonderbaarlijk rustig fietsen, vermoedelijk is het te warm, want het landschap nodigt wel uit tot fluisterfietsen.



... Erna's favoriete glazen vogelkes ...




... Rijpe badmode? ...




... moderne badmutsen? ...

Ik moet niettemin terug naar de bewoondere wereld, het Alkmaarse, Heiloose, Limmense. De route gaat via Stompetoren, waar ik nog even de protestantse kerk binnenwip voor een slok water en een hap banaan. Er is schaduw. En er is een expositie, zoals dat maandelijks elk weekeinde een goede gewoonte is, aldus de vriendelijke organisatrice met de initialen EH (ken ik die?), die mij als overbodige luxe heel vriendelijk een kopje thee of een glaasje fris aanbiedt. Ik weiger beleefd, je weet ten slotte nooit waar de doping vandaan komt. Ik heb daarom mijn eigen bidon en banaan bij me. Wel koop ik een paar kunstzinnige ansichtkaarten, die mijnentwege altijd een goede bestemming zullen vinden.




... Organisatrice Els H.: "Dat is inderdaad Mr. Mandela" ...

Langs Alkmaarse dreven rijd ik tegen de stroom AZ-supporters bij het stadion in. Open Dag? Waar hebben die mensen zin in? Ik controleer nog even of de brand in de huisvuilcentrale van deze ochtend vroeg al is uitgewoed. Dat is hij gelukkig, de zwarte rookpluimen die de ramen in Heiloo en Akersloot gesloten hielden, zijn verwaaid. Eenmaal thuis in Noord-Limmen kan ik de ramen weer openzetten om frissere lucht binnen te laten. Gelukkig toeven de buren ook in hun achtertuin. Zij barbecuen. Morgen zullen ze wel weer de nodige uurtjes gaan schuren. 't Hout wat, een gebed zonder end. Waar het KNMI opnieuw hoog oplopend kwik voorspelt, ga ik ook dan weer een fiks rondje fietsen. Om de kerk, welke dan ook.