Sporend naar de Nieuwe Wildernis: Oostvaardersplassen

Op een schitterend fraaie dag in het najaar van 2013 - dinsdag 22 oktober -, droog, zonnig en met buitentemperaturen tot 23 graden Celsius! - fietsen oud-buurvrouw en tweewielervriendin Els en ik over de bodem van de zee langs een natuurgebied, dat zijn gelijke niet kent. De Oostvaardersplassen, recent verfilmd als 'De Nieuwe Wildernis', de eerste grote Nederlandse natuurfilm, vanaf eind september 2013 in de bioscoop.
Wij spraken niet in een cinema af, maar op NS-station Weesp. Els woont daar vlakbij. Haar treinrit is in een zucht volbracht. Ik vluchtte vanuit Limmen om aan aardbevingen te ontkomen en trapte mijn vervoermiddel naar station Heiloo, vanwaar de intercity naar Maastricht mij en mijn randonneur met enige vertraging naar Amsterdam CS boemelde. Niettemin wurmde ik mij door de menigte, mijn fiets op de schouder, van het ene naar het andere, verre perron zonder aanrijding, lekke band of gebroken spaak of ketting. Toen ik de trein naar Weesp instapte, raakte mijn fietsachterlicht net niet beklemd tussen de zich sluitende deuren. Mazzel en broche.
Vanuit Weesp reisden we, ieder de eigen fiets onder de oksels, trappetje af-en-op, treintje-in-en-uit, naar Almere-Buiten, station Oostvaarders, om vandaar de route in de richting van Lelystad te nemen. Geen stiltecoupé, wel 'Fietsen priority'! We peddelden door in vele tinten vooral groen begroeid land, kozen dus niet voor een rit over de noordwestelijker gelegen dijk aan de waterkant.

Mooi weer en herfstvakantie leidden tot lichte drukte op uitkijkpunten, waar de mens met zijn auto kan komen. Om de wildernis met zijn wilde dieren te bekijken, zijn plaatsen waar je alleen met de fiets (of wandelend) kunt komen natuurlijk een stuk aantrekkelijker. Automensen maken gemiddeld namelijk meer onaangename herrie, zowel met hun uitlaatklep als met hun andere klep, dan fietsdromers.



... Els weet steeds en overal de weg ...

De Oostvaardersplassen liggen in de door mensenhanden gemaakte Flevopolder. Vanaf het moment dat de mens - zoals wij - het gebied met rust liet en de natuur zijn gang kon gaan, kreeg de nieuwe wildernis zijn huidige vorm. De grond in de polder deed aan inklinken, een groot open moerasgebied met rietvlaktes liet zich zien. In betrekkelijk korte tijd ontstond een compleet nieuw natuurgebied, waar ganzen, lepelaars en aalscholvers een territorium vonden. Reeën, vossen, hazen, vleermuizen, tientallen vogelsoorten, kevers en vlinders vonden zelf hun weg. Staatsbosbeheer introduceerde heckrunderen, wilde konikpaarden en edelherten. Het was maar goed dat mijn jachtgeweer niet in mijn fietstas paste en ik het dus thuis liet. Dat doet Staatsbosbeheer namelijk: ingrijpen als het echt nodig is. De meningen erover zijn verdeeld, het is net zwartepieten.

Het informatiecentrum heeft enige parkeerruimte, voor fietsers en auto's. Toen wij er arriveerden om een kopje koffie te nuttigen, stonden de bermen aan beide zijden al vol met tientallen, zo niet honderden heilige koeien. Onze fietsen konden er door bovenmatige drukte evenmin gestald worden, zodat wij een kopje cappuccino aan onze neus voorbij lieten gaan. Om nu te midden van honderden door een film beïnvloede 'natuurliefhebbers' een plekje te zoeken, dankuwelalstublieft. Achter het infocentrum op de foto moet het een drukte van (on)belang zijn geweest. Wij hebben het gastenboek niet eens gezien, dus ook niet getekend, en zijn doorgefietst in de richting van de wegens werkzaamheden voor autoverkeer afgesloten Knardijk. Blij toe wat die afsluiting betreft, anders was het nog massaal drukker geweest.

Soort Indian Summer: op bodem van vruchtbare zeeklei schieten bomen de lucht in.

Na ons fietstochtje namen we in Lelystad de nieuwe (hanze)spoorlijn naar Kampen. De tijd vloog na ruim dertig kilometer fietsen sneller voorbij dan we dachten, dus werd het een stop in Dronten, waar we in/aan de Meerpaal aanlegden. Els had op stationsplein Lelystad nog belangstelling voor de crew van 'Man bijt hond' getoond, maar valse schaamte bracht mij in verlegenheid om aan die 'babbelbox' mee te doen. Dus niet in, maar gauw uit beeld. Ik krijg van die NCRV-beelden namelijk vaak en gauw kippenvel.
'Waar krijgt u kippenvel van?'.


... sprinternieuw NS-station ...



... door H. M. Beatrix geopend ...

Even doorfietsend naar Drontens ruraal levendige centrum kwamen we onder Franse invloed. We kennen beiden het Gare du Nord à Paris, mais que Dronten er ook een heeft, was ons niet bekend.



... eindelijk een kopje cappuccino ...



... en een glas Heineken appelsap ...



... dat vorstelijk smaakte ...



Via Drontens nieuwe spoorlijn togen we weer naar huis. Els stapte in Weeps uit, om vandaar op haar fietsje heerlijk relaxed langs de Vecht naar huis te rijden. Ik bleef zitten om naar Amsterdam CS door te sprinten, waar ik verheugd vanaf perron 1 rond half vijf p.m. het station uitsnelde, mij door de menigte doolhofte, om vervolgens met een zuidwesten windje in de rug ruim binnen twee uurtjes nog eens 35 kilometer naar huis aan mijn dagsaldo toe te voegen. Als je windje mee hebt, heb je de pont Amsterdam-Zaandam ook mee. Ik stapte achteraan als laatste op en moest in mijn billen knijpen om de pontwachter ruimte te geven zijn klep omhoog te hijsen. Dat bleek het laatste geklep van deze heerlijke dag, die mij tot zwetens toe gezonde inspanning had opgeleverd. Dat ik nog net op vijf kilometer voor thuiskomst een verfrissende regenbui op mijn testimonium ontving, was daarbij mooi meegenomen. Beter nat door de regen (Uit geest) dan nat door twee doelpunten van Celtic (Schots en Scheef) of door elkaar geschud vanwege een aardbeving (2,3 vlgs Richter) door gaswinning (voor de kust Castricum-Egmond). Je zal er maar wonen, om je te bescheuren.



... ja Els, bedankt, en volgende keer het hele rondje en/of een Hanzetochtje ...