We gingen totaal niet naar carnaval Mestreech!!!!!
Het is een bijkomend voordeel, zoals blijkt als we geboekt hebben. Als bekend 'hep elk nadeel z'n grote voordeel'. Verblijvend in het hartje van deze magnifieke stad aan de fleuverende Maas, in het hypermodern gestyleerde Eden Design Hotel aan de Stationsstraat, mogen we een flink deel van het bruisende feest meegenieten. Van vrijdag in de late namiddag tot zondag in de vroege voormiddag. Echte feestgangers (zg. -beesten) maakt het uurke niet uit. Zij brallen continu luid lallend, in apen-, beren- of confettipak. Van late aôvond tot vroege 's morgens, hoe meer, hoe meer en langer, voortdurend voort durend, voortdurend.
Terwijl wij tijdig in een design badje en in ons style bedje liggen, een meesterwerk on top en aan 't voeteneind (preitjes op de dijtjes, such things ...), powerrr, spierrrkracht, enerrrgie, overrrFlo(w) en nog veel meerrr (66+) ...
... is het begin veelbelovend.
Maastricht ontvangt ons uitbundig in rood, geel, groen. Mijn pré-verjaarsfeestje aan het eind van 'Route 66' - WOW, ZEVENTIG NAAKT, NAAKT EN NAAKT - wordt bourgondisch, want wij hebben na inwijding in onze kamer op vier hoog best 'lekkere trek'. Welke keuze zullen we maken? ZEVEN-, ACHT- of NEGENENZESTIG, ha ha, JA JA. We gaan in elk geval voorbij aan de op onze eta(la)ge gelegen health sportruimte van ons hotel. Lekkere trek en '66+ and still young', not waar?!
Het tijdstip is nog niet bourgondisch, maar onze inwendige mens knort. Op goed geluk drentelen wij de Rechtstraat in. En ja hoor, naast elkaar ontdekken wij Le Courage en Tapas y Mas. Het is ondanks de moedige Michelin-ster niet moeilijk om voor het Spaanse hapjesrestaurant te kiezen. Want ons ontbreekt de lef om binnen te stappen waar nog niemand zich vertoont, terwijl de idee van hapjes-en-meer ons met onze recente Cubaans-Spaanse invloeden van december en januari jl. zeer aanspreekt. En zoals eenmaal binnen blijkt: niet alleen ons, hay más. De gezellige eetgelegenheid loopt langzaam vol, zoals wij ons verzadigen met een heerlijk kreeftensoepje en tapas als coquilles, vis- en vleeshapjes, patatas, aangevuld met een fles Spaanse rode wijn. Mijn verjaardag is nog een paar dagen weg, toch wil ik op deze manier zeker oud, ouder, heel oud worden (97+)! Als Mestreech ...
De eerste dag van ons Weekendje-Weg met een zij het lange, maar gelukkig voorspoedig verlopende eersteklas treinreis eerste klas, besluiten we ons niet in de (te) vroege carnavalsmeute te begeven. Insiders leggen ons uit dat veel outsiders het geduld niet opbrengen om op het juiste moment de carnavaleske feestvreugde te beginnen.
ALAAF, de mens is ongeduldig. WIJ zijn een beetje moe, om het in een Maximaliaanse tekst uit mekaar te drukken. Wij gaan bijtijds naar ons bedje toe, dus ... Wij zetten op tijd onze feestneus op! Ik de mijne. Wie doet mee, wie doet je wat? Wie doet mij wat? Ongenaakbare, super aantrekkelijke, OUWE LUL???
Volgende dag gezond weer op, luxueus ontbijt voor onze ochtend neus, (bijna) alles d'r op en d'r an, opnieuw in onze Flo(w). We wandelen er onmiddellijk op los, waar gans Mestreech nog op één oor lig.
 |
| ... Prins Carnavaalscholver? ... |
 |
| ... de Jeker in topvorm ... |
 |
| ... ook boekwinkel Selexyz is nog steeds in de Dominikaner kerk ... |
 |
| ... even doorbellen dat wij aan de voet van de Servaasbrug, op de hoek van de Kesselsekade, in 't Piepenhoes BINNEN aan de koffie met gebak zitten; je bent jarig of je bent (nog) niet jarig! (heupflaconneke?) ... |
Na een flinke wandeling tussen rood, groen en geel komt het culinaire weer om de hoek kijken. Wij hebben een neusje voor een hoek, zeker een neusje voor een zalm, dit keer in de frisse kou een neusje voor een kom snert met katenspek. Dus stappen we tijdig - tafeltje voor twee (hé ouwe, ouwejaar!) - in de Plankstraat, die op het zo lieflijke Onze Lieve Vrouweplein uitmondt, bij het o zo gezellige 't Kläöske binnen. 't Kachelke brandt. Twee pilskes (me, yo) en een glaasje wijn (Ernie, ella) smaken multo opperbest bij de uitmuntende lunch. Brandende liefde.
We vergapen ons daarna voor de deur van Café La Clé op de Kesselsekade (gaap, alaaf), waar de barman onze nationaal kampioen biertappen 2012 voorstelt. Van buitenaf zien we meteen dat we hier onze dorst niet willen lessen, laat staan onze honger stillen. Geen gretigheid. Opheffen, die tent! Een ordinair ogende biertap met veelzeggende (Duits-Belgische?) naam Opgenhaffen ... What's in a name? Veel! Alles of niets? No sé! ... De sleutel mag wat ons betreft enkele To(o)nnetje's lager schuimen.
 |
| ... 't Mooswief op de Markt ... |
 |
| ... l'Empereur ... |
Met de kabouterkes houden wij het in de stad voor gezien. Op zaterdagnamiddag komen Marian en Theo uit Geulle bij ons hotelleke voorrijden. Zij houden hun verrassing vast - reppen er met geen woord over. Zij koersen ons voor een hapske eten in de richting van Valkenburg aan de Geul. En ja hoor, bij een heerlijke buitenplaats - KONINGSWINKELHOF - laten zij ons uitstijgen. Een tafel voor vier voorname gasten, die wel trek hebben in een uitdagend driegangenmenu. De Gasterij is zijn naam meer dan waard: we dineren er vorstelijk! Cadeautjes worden over en weer uitgewisseld en de fles gaat gezellig rond. Twee 'dienaressen' doen vrolijk mee in het edele spel van culinair (laten) genieten. Foto!!!
Beste Gasterij-medewerkers,
Met veel genoegen kijken wij terug op een geslaagd 'Koningsmaal' op zaterdag 9 februari jl. Met ons vieren - Marian & Theo uit Geulle en Erna & Peter uit Limmen (NH) - hebben we ons 'buikje rond' gegeten aan uw maandmenu. Ook de bediening was voortreffelijk. De twee dames die ons serveerden - hun namen zijn mij (helaas) onbekend - droegen zeer bij aan onze geslaagde avond in uw Koningswinkelhof. Als beloofd zend ik bijgaand ter plaatse gemaakte foto's. Eveneens als beloofd zullen wij stellig opnieuw in uw 'heerlijke buitenplaats' terugkeren, zeker een keer ook in het zomerseizoen. Nogmaals heel vriendelijk bedankt namens ons viertjes en tot de volgende keer. Met zuidelijke en westerse groeten, Peter Samuel te Limmen NB. Uw Gasterij krijgt zeker een vermelding op mijn persoonlijke blog www.petersamuel.blogspot.com , waarin ik van ons weekend Mestreech verslag doe. |
Na afloop stappen we aansluitend het feestgedruis in de Maastrichtse binnenstad binnen. De mannen nemen nog een Duveltje, waar de vrouwen zich aan een wijntje laven. De herrie doet ons - ouwetjes - tijdig huiswaarts keren. Marianneke doet tot drie, vier keer toe haar best ons over te halen de zondagse optocht in onze poriën op te nemen. We twijfelen, weifelen, syfelen en beivelen, maar we doen het niet, niet, niet dus. We gaan zondagmiddag niet sjoenkelen op het Vriethof.
Voor zondagochtend spreken we in Moorveld af, aan de voet van de berg, voor een kupske koffie en het aanschouwen van Theo's mobiele terechte trots! De Maastrichter stoet moeten we een andere keer maar tot ons nemen, nu hebben we genoeg gestoet.
Moorveldsberg is sjeun, wie sjeun us Limburg is, dat weet toch jeder!
Met opnieuw een verrassing op tafel. Nee, niet het heupflaconneke. Wel de bouteille met Calvados (eh bien, le Normandie, c'est pas la báh, c'est ici!), de bouteille met vin blanc et au bout du temps perdu: een overheerlijke potage uit een verjaarspan van twaalf liter, rijkelijk bestrooid met geurend versnipperde prei.
Het leven kan mooi zijn. Het leven ís mooi. Het maakt niet uit hoe jong/oud je bent. Als het maar lekker is. Als je maar geniet. Als je maar gezond bent. Als, als, als ... Allons enfants de la patrie ...
... om op maandag de elfde, als dezelfde 67 is geworden, een hapje te gaan eten en een slokje te gaan drinken, bij het voortreffelijke restaurant Wildschut in Heiloo. "Ach jeminee, nu heb ik mijn camera vergeten", meldt de aardappel achter in mijn keel. "Kan niet bommen", riposteert de rijke salade die Erna opperbest smaakt. "Anders denken ze aan de hand van de beelden dat we alleen maar buiten de deur eten".
"Ha ha, dat is slechts de halve waarheid, vooral de laatste tijd", raspt mijn ossenhaaspuntje met Stroganoff uit zijn sausje.
We kijken de zaak in: niemand. We kijken naar buiten: niemand. Het is stil in Heiloo. Maandagavond.
Slechts een gesloten winkel aan de overkant, bordje te huur/te koop aan de troosteloze gevel.
Ik kan het niet laten: "Het is crisis. Maar van z'n lang zal ze leven sluit ik mij bij Henk Krollebol niet aan". Hij is de Nagel aan m'n doodskist, die ik verre van mij houd.
50+ 51+ 52+ 53+ 54+ 55+ 56+ 57+ 58+ 59+ 60+ 61+ 62+ 63+ 64+ 65+ 66+ 67+, dus ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten