Hier i-i-i-s-s ... Adriaan van Dís

Op donderdagavond 19 januari 2012 ga ik samen met Corien naar de Witte Kerk in Heiloo. De lokale boekwinkel heeft Adriaan van Dis - wie kent hem niet - geëngageerd voor een lezing. Tja, met zo'n voorganger loopt de kerk natuurlijk vol. Liefst 250 toegangskaarten zijn in een mum van tijd aan de lezende mens gebracht. De grote opkomst en snelle kaartverkoop getuigen van bijzondere waardering voor het 'geaffecteerde' talenwonder (Nederlands, Frans, Zuid-Afrikaans, etc.), dat op een gedreven, inspirerende manier het Heiloo-er 'kerk'volk weet te boeien.

Als een doorlopende spraakwaterval vult hij een ómvliegend uur vol boeiende verhalen. Hij gaat er vervolgens drie kwartier 'pauzerend' voor zitten om zijn aan een lange rij liefhebbers ter plekke verkochte boeken te signeren (dat is écht werken), en voltooit de zeer geslaagde avond door na deze 'pauze' (waarin ook een wijntje wordt geschonken) op gepassioneerde wijze gestelde vragen uit zijn gehoor te beantwoorden.



... Leesbrillenleeftijd ...



Tevreden boekbezitters

Zelfde bouwjaar

Natuurlijk schaffen wij ook literatuur van Van Dis aan, mede om zijn signatuur vóór in ons nieuwe bezit te verwerven. Dat signeren een vermoeiende klus is, bewijst de schrijver in mijn exemplaar 'Stadsliefde, scènes in Parijs', waarin hij in eerste instantie 19 januari 2011 uit zijn rode pen laat vloeien, om het jaartal daarna te corrigeren in 2012.

In Parijs, waar Van Dis ruim zeven jaar woonde, heeft hij nog altijd een onderkomen(tje), een chambre de bonne. In deze metropool, waarin het nieuwe Europa zich voor zijn ogen voltrekt, wandelt hij om het avontuur en doet hij daar verslag van. Parijs is voor hem een stad waar schoonheid en rijkdom tegen armoede schuren. Veel mensen proberen zich een stad op een dergelijke manier eigen te maken, maar slechts weinigen kunnen hun ervaringen zo levendig, beeldend, geestig en soms ook beklemmend verwoorden als Van Dis. Ik lees deze aanbeveling onder meer op de achterflap, terwijl ik het boek nog moet verslinden om hopelijk daadwerkelijk met Parijs versmolten te worden.

Ici Paris, Paris vous parle ... je suis curieux. 'Pour Pieter', schrijft Adriaan in rode inkt in mijn net verworven boek, omdat ik mijn voornaam op z'n Frans naar hem uitsprak: Pietùr. "Je vous remercie", monsieur Van Dis.
Ook Corien raakt voluit geïnspireerd door deze mede door haar geliefde schrijver. Zij koopt, net als ik, naast zijn nieuwste boek 'Stadsliefde' de roman 'De Wandelaar' uit 2007, alle persoonlijk gesigneerd.

Alvast wat bladerend constateert Corien het grote lettertype, waarin beide uitgaven zijn gedrukt. Waar hem de vraag uit de zaal wordt toegeworpen hoe de jónge lezers aan zich te binden - en hij daar uitgebreid antwoord op geeft zonder de wijsheid in pacht te hebben, slechts de hoop en een beetje verwachting -, is de letterdruk van deze genoemde boeken in ieder geval op de oudere lezer gericht. Gezien mijn leesbrillenleeftijd ben ik daar ook heel blij mee (niet met die leesbril, maar met die grote letters).

Van mijn lezende, schrijvende en schilderende schoonmoeder ontvang ik de stadsliefdescènes uit Parijs in boekvorm als dankbaar schot voor de boeg op mijn 66-ste verjaardag binnenkort. Ik zie onmiddellijk dat A. van Dis ook uit bouwjaar 1946 stamt, volgens hem en mij een goed bouwjaar, ondanks de toen vigerende, bedreigende hongerwinter tijdens die oorlogsjaren.


Cor, ik en met ons Erna kunnen ons weer uren genoegzaam vermaken met een portie goed leesbare literatuur, ons grote genoegen, vér uitstekend boven het alledaagse geruis op de buis.

... Genieten ...

... Werken ...

... Gelauwerd ...