65+ and still young: Never 'Ever' Ending Voyage

'A Journey to the Edges of this Earth'

Op zaterdag 10 september 2011 schudt Corien mij wakker door te melden dat zeezeiler Henk de Velde (62) op het punt staat weer voet op Hollandse bodem te zetten. Zijn eerste landdoel is de loswal in IJmuiden, vlak na de sluis. Ik heb het ook op zijn blog gelezen.
Zowel Corien als ik volgden onze bewonderde avonturier vier jaar lang in het zog van zijn 'Juniper', de trimaran die hem all over the world zeilde.
Natuurlijk willen wij proberen hem bij thuis-terug-komst te begroeten. Dus grijpen wij vanmiddag onze kans en begeven ons in broeierig, 'tropical' weer met Erna naar de IJmuidense loswal.

Ruim vier jaar geleden wilde ik Henk persoonlijk goede reis (vaart) wensen. Helaas trof ik hem korte tijd voor zijn vertrek niet bij zijn schip aan. Wel stond zijn motor in de buitenlucht geparkeerd, dus liet ik daarop een ansichtkaart achter. Om dat voor de zekerheid kenbaar te maken mailde ik hem:

Goeiemorgen Henk,
Ik heb in de 'rugzak' van je motor een berichtje voor je gedeponeerd.
Hoop dat je het hebt gevonden.
(...)
Wens je nogmaals goede reis, tref je wellicht nog een keer in IJmuiden,
goed weekeinde,
Peter Samuel

Dat was op 6 juli 2007.
Henk antwoordde direct per e-mail:

Groet van een schrijver
'Beste Peter,
gevonden.
Dus heeft z'n plekje gevonden.
Mooie kaart, mooie woorden.
Tot ziens
Henk

Zaterdag 10 september 2011
'About Henk de Velde's Arrival'

Henk meldt op zijn website:

'Sommigen van jullie zouden graag willen weten waar en hoe laat ik aankom.
Plaats: IJmuiden.
De bedoeling is direct door de sluis te gaan en af te meren aan de loswal, vlak na de sluis.
Tijd: tussen 14 en 17 uur, hoop ik.
Waarschijnlijk lig ik vannacht aan de loswal en word ik morgen naar Amsterdam gesleept (geen schroef, weet u nog?).'

Nou, óf wij dat nog weten, Henk. Wij weten via jouw website veel van deze 'Never Ending'-reis, die nu toch afgerond lijkt. Althans, wij hopen je in IJmuiden persoonlijk de hand te kunnen schudden om je van harte 'welkom terug' te wensen. In volle bewondering voor je geleverde prestatie!

Met een nauwkeuriger planning dan het NS-spoorboekje doemde Henk in de verte in ons zicht op, toen wij ons langs de Cemij in de richting van IJmuidens sluizen begaven. Het was net half drie.

Hij moest het zijn, dat kon niet anders. De man die vrijwel in zijn eentje 50.000 zeemijlen onder zich door liet glijden. Het bleek aan het uiterlijk van zijn zeilen af te lezen, zoals het ook aan lijf en leden van de sailor zelf was aan/af te zien dat het avontuur het nodige van hem had gevergd.

"De laatste drie nachten heb ik haast niet geslapen", reageerde hij op hoorafstand.
"Het eerste dat ik wil, is een patatje en een broodje bal met mosterd!".
"Nee, ik geen pensionado! Ik heb ze onderweg gezien. Van één-palm-eiland, luierend, met hun luxe jachten niks te doen hebbend, naar twee-palm-eiland. Niks voor mij!"

Toen ik thuis was en de foto's op mijn computer zette, bekroop mij een vreemde gedachte.

Ik had een plezierige middag beleefd door de thuiskomst van een bijzondere man, die eigenlijk voor een reis van 'een jaar of veertig' was vertrokken, maar na vier jaar minus een week weer was teruggekeerd. Je zou kunnen zeggen 'op z'n schreden teruggekeerd', maar dat is juist reden te meer om Henk zo te bewonderen. Hij durfde mensen tegen zich in het harnas te jagen door zoonlief Stefan alleen achter te laten, zonder dat deze nazaat zou weten hoe het avontuur van zijn vader zou aflopen. Veel mensen vinden of vonden dit onverantwoord, raar of be-lach-e-lijk.
Ik ben daar nuchter(der) in, ben geen zeeman, zeker niet, heb geen zoon, maar houd wel van avontuur. Opmerkelijk vond ik dan ook dat Henk, aangemeerd aan de loswal, twee redenen noemde voor zijn terugkeer.
"De eerste reden is mijn zoon. De tweede de financiën. Het kon niet langer, mede omdat mijn uitgever failliet ging".

Zoon Stefan stond met zijn vriendin Shanona aan de kade. Bescheiden wachtte hij terzijde op zijn pa.
Slechts een handvol, laat ik niet overdrijven, twee handenvol belangstellenden en wat persmensen wachtten de globetrotter op. Vier jaar minus een week heeft hij de wereld rondgevaren, vaak in moeilijke omstandigheden, met bescheiden middelen en vaak weinig tot geen comfort.
Bij aankomst stond daar wel een groepje mensen op hem te wachten, maar een bloemetje of andere materiële blijk van welkom heb ik niet gezien.
Toch was daar Henks ontwapenende glimlach. En wees hij direct op zijn facebook- en twittermaatje Paul Lagerberg uit IJmuiden, waarmee hij gedurende zijn lange reis via internet vrijwel dagelijks contact onderhield.

Moe als hij moest zijn, gaf Henk ter plekke geduldig tekst en uitleg, en beantwoordde hij gestelde vragen. Ongelovelijk ...

Eens wás ik voetballer. Nog steeds kijk ik naar dat spelletje, althans op televisie. Ik pieker er niet over een stadion binnen te stappen. Ik verbaas mij continu over de hysterische meute, en over de massale gekte die een (nationale) ploeg bij thuiskomst kan losweken. De heren voetballers zijn dan vier weken minus een dag in uiterst luxe (miljonairs-)omstandigheden op stap geweest. En ten slotte tweede geworden. Jawel, twééde ... Die gasten worden dan onthááld, niet normaal, buitenproportioneel.
Alle kades langs de grachten van de Amsterdamse binnenstad raken rijendik bezaaid met hordes over-enthousiastelingen.

Een vreemde gedachte?
Zeezeilen en voetbal, werelden van verschil.
Misschien zelfs uitersten.
Onvergelijkbare grootheden?

Ik geef de voorkeur aan de unieke wereldprestatie van een bescheiden solo-zeiler. Wat 'n man!