In Grote Broek met Jaylee naar speeltuin

Op de fiets naar Grootebroek, maandag 13 april 2015, een waar genoegen. Eerste langere afstand-training van dit jaar. Het vergt door stevige westenwind in de rug weinig energie. Ruim vijftig kilometer in ruim twee uurtjes! Ik win er Parijs-Roubaix niet mee, maar mijn gemiddelde snelheid is aardig.

Voor kleindochter Jaylee draag ik in mijn rugzak ook een aardigheidje mee. Een bloemetje voor oma is wat lastiger op de kop te tikken. Maandagochtend. Maar het lukt. Eenmaal in de straat van aankomst, vergeet ik te remmen en rijd ik aan mijn bestemming voorbij. Gastvrouw en gastheer zijn alert. Nettie staat nog vóór ik twee huizen verder ben mij al uit te zwaaien. Zij bedoelt dat ik moet terugkeren, de koffie staat te pruttelen. Die schenkt de gastheer met dezelfde naam als ik in. Ik krijg bovendien nieuwe energie in de vorm van een lekkernij. Nou, dat lust ik wel, want thuis hebben we veel van dat lekkers in de doofpot gedaan.

Kleindochter Jaylee vraagt zich af wie die 'vreemde meneer' toch is, maar haar 'ijs' (ik bedoel voor de hand liggende verlegenheid) raakt vrij snel gebroken. Het presentje wordt nieuwsgierig uitgepakt en uitgeprobeerd. Haar inspanningen mogen gezien worden. Voor zo'n 'snoepie' van nog net geen drie jaar (dat wordt zij over een maand) blijkt geen enkel creatief probleem te bestaan. Zij kan er gemakkelijk mee uit de voeten/handen, zoals ik later constateer dat de peuter nog handiger met de computer omgaat. Ze swipet er lustig op los en weet haar gewenste speelprogramma's zonder hulp van oma of opa uit zichzelf te vinden. Mijn verbazing is groot-groter-grootst, ik voel mezelf de digibeet die ik ben.

Het mooiste moet nog komen. Na het lekkers bij de koffie en de lunch met broodjes kaas en ham wil Jaylee - vaste gewoonte - naar de speeltuin om de hoek. Opa Peter blijft thuis bij de honden Max en Sydney, bij de fraai groengekleurde papegaai, bij de vissen in het aquarium en bij de fiets van die 'vreemde meneer', die met oma en kleindochter met toestemming van Jaylee mee mag voor een speelkwartiertje. Hoe oud kun je zijn, hoe jong kun je wezen.

Let op mijn woorden: Jaylee is de toekomstige turnkampioene van Nederland. Zij zit al op gymnastiek, zij heeft haar bijzondere naam mee en in de speeltuin vormt geen enkel toestel enige hindernis. Integendeel, kijk maar:

Aan alles komt een eind. Na een kopje thee met chocolaatje keert de 'vreemde meneer' huiswaarts. Op de fiets, met stevige westenbries tegen. Van Grootebroek, door Lutjebroek (paspoort getoond), door Hoorn (terrasjes gevuld), langs AZ (stadion leeg), naar Limmen (Hortus Bulborum geopend). Net te laat om Erna bij station Heiloo op te wachten. Ruim vijftig kilometer in bijna drie uur (op vijf minuten na). Alsof ik een marathon heb gelopen, de pijp is helemaal leeg. Douche en warme maaltijd doen wonderen. Jaylee vond ik vandaag al eerder een klein wonder. Misschien denkt zij dat wel van mij, een vreemd wonder. Het was in ieder geval heel gezellig en de ene Peter kent de andere Peter nu ook een beetje v.v.