Een traditionele reis naar Amerika begint in New York. Onder de steden van deze wereld bestaat er immers nauwelijks een die opwindender is. Die stad, die metropool hadden we echter al eens verkend. Daarna kwamen we ook nog eens langs in Los Angeles en San Francisco en de geweldige nationale parken met als ultieme hoogtepunt de Grand Canyon aan de westkust.
Dit keer was de keuze gevallen op New England, de verzamelnaam voor de eerder genoemde zes staten tussen New York en de Canadese grens. Een zeer aantrekkelijke bestemming omdat New England behalve indrukwekkende natuur ook een kleurrijke historische achtergrond heeft. De komst van de Pilgrim Fathers eeuwen geleden is hier bepalend geweest voor de ontwikkeling van dit noordoosten van de Verenigde Staten. Een buitengewoon inspirerend gebied, waar de zon steeds haar eerste stralen op het Noord-Amerikaanse continent laat vallen. Een kustlijn die je als bezoeker onafgebroken naar het fototoestel doet grijpen (of naar de schilderset, als je hier toe in staat bent). Bossen en bergen die dichtregels uit onvermoede bronnen doen opborrelen, niet alleen tijdens de veelgeroemde Indian Summer.
New England. Een herfst in vuur en vlam. Golven die beuken op rotsige stranden. Golven die breken als branding op zandige stranden. De odeur van pijnbomen als aan de Frans Atlantische kust. De blauwe oceaan als leverancier van een rijke oogst aan kreeften en delicate oesters. Historische gebouwen, fraaie en toegankelijke bibliotheken en fantastische musea.
We begonnen met een weekendje Boston, waarin we te voet het grootste deel van de 'Freedom Trail' volgden. Ook werd het Museum van Fine Arts aangedaan.
Het idee om de gedenkplaatsen aan de Amerikaanse Revolutie tot een stadsroute te bundelen, dateert van kort na de Tweede Wereldoorlog. De bevolking trok weg uit het centrum van Boston naar woonwijken in de randgemeenten. Langs het 'Pad van de Vrijheid', de rode lijn die de verschillende bezienswaardigheden met elkaar verbindt, lopen toeristen gemakkelijk door straten en wijken die zij anders wellicht zouden overslaan.
De officieuze hoofdstad van de regio wordt wel de 'Grande Dame' van New England genoemd. Het is een goed typering van deze 600.000 zielen tellende metropool. Natuurlijk is haar statige leeftijd de 'Dame' aan te zien en zijn overal herinneringen aan haar bewogen geschiedenis te vinden. Toch is Boston nog altijd een jeugdige, levendige stad die met zijn tijd meegaat. In deze nu zo vriendelijke, kosmopolitische stad worden meer dan 140 talen gesproken. Vooral de Ieren hebben er hun tweede vaderland gevonden.
Als je naar Boston - de 'kraamkamer van de VS' - gaat, wil je meer te weten komen over de historie van de stad, die in 1630 door de puriteinen werd gesticht. Daarbij vormt die 'streep', die je onmogelijk over het hoofd kunt zien, een handig hulpmiddel. De rode lijn op het plaveisel markeert een route die een tiental oorspronkelijke plaatsen uit de ontstaansgeschiedenis van de VS als een openluchtmuseum aaneenrijgt, dwars door het kloppende hart van Boston. Waarbij je, als je dit 'pad' volgt, de reis door het roerige verleden van de stad kunt combineren met een bezoekje aan een gezellig kroegje of terras.
De belangrijkste locaties uit de geschiedenis langs het 'Pad van de Vrijheid' oftewel 'Freedom Trail' zijn:
* Boston Common, het oudste openbare park van de VS.
Daarna stapten we op maandagochtend in ons vervoermiddel - op ons verzoek een klein autootje, we wilden geen SUV of ander spectaculair Amerikaans vehicule - dat ons in lederen fauteuils op de automatische piloot liefst 2.239 miles ofwel 3.582 kilometer trouwe dienst bewees. Niet over de monotoon zoevende Interstate-highways, maar heerlijk ontspannen over de kleinere roadroutes. Dat gaat inderdaad stukken trager, maar je ziet natuurlijk veel meer. En je kunt op elk gewenst plekje, plaatsje of stadje aanleggen, waar je maar wilt.
Achttien dagen lang stond 791-YAM (Connecticut, Constitution State) - yammie, yammie dus - dagelijks onmiddellijk en onverwijld te glimmen voor de deur van onze verblijfplaats. De langste afstand op één dag was 329 mijl (terug van Niagara naar Connecticut), de kortste twaalf mijl (van ons hotel naar Niagara Falls vice versa). Ons meer dan gerieflijke 'limousientje' sputterde nooit tegen.
Dat we van deze sublieme reis volop genoten hebben, moge door onderstaande beelden duidelijk zijn.
 |
| Cape Cod, met in gedachten down under (Anne and Dave) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten