Effe stukkie fietse ("Wat is Nederland mooi!")



... nijlgans ...

De nijlgans behoort tot de familie zwanen, ganzen en eenden. De oude Egyptenaren beschouwden de nijlgans als een heilig dier en beeldden haar regelmatig af in hun kunst.
De lichaamslengte bedraagt 63 tot 73 cm en het gewicht 2,5 kg. Het verenkleed van mannetjes en vrouwtjes is identiek.
De nijlgans leeft voornamelijk op land, hoewel hij/zij goed kan zwemmen. In het broedseizoen verdedigt het dier een territorium, soms zelfs agressief (handelsmerk). Ook onderling zijn ze weinig verdraagzaam. Zij passen brute kracht toe om het nest van een andere vogel in te pikken, waarvan vooral grauwe ganzen, maar ook roofvogels, kraaien en eenden slachtoffer zijn, en om de kleintjes van andere eendachtigen te verdrinken.
De nijlgans eet zaden, bladeren, grassen en stengels. Af en toe varieert hij/zij het menu met sprinkhanen, wormen en andere kleine dieren.

Sinds 1967 is de nijlgans - als exoot - in Nederland langzamerhand een gewone verschijning geworden. Enkele ontsnapte vogels wisten zich hier prima te handhaven. Inmiddels is hij/zij niet meer weg te slaan uit Nederlandse natuur- en weidegebieden. Vogelkenners waren in eerste instantie erg bang dat de nijlgans zou concurreren met inheemse soorten. Dat gebeurt wel, maar in tamelijk beperkte mate.
Hoewel Nijlganzen oorspronkelijk uit Egypte (langs de Nijl) en Afrika ten zuiden van de Sahara komen, weten zij zich hier uitstekend te handhaven. De aantallen nemen nog altijd sterk toe; elk jaar produceert ieder paar gemiddeld 4,3 nieuwe nijlganzen. Omstreeks 1999 bedroeg het aantal broedvogels 4.500 tot 5.000 paar en omstreeks 2009 bedroeg dit aantal 10.000 tot 13.900 paar.