Iets meer dan een jaar na mijn eerste 'Vossenjacht' in Callantsoog fietste ik weer door het Noord-Hollands duingebied noordwaarts. Vriendin Lidi uit Amsterdam-Buitenveldert bracht voor de zoveelste keer sinds haar jonge jaren haar traditionele, en toch ook wel nostalgische weekje in huize Rusteveel door. Daar vereerde ik haar (en mijzelf) opnieuw met een bezoek. Anders dan de woensdag in week 29 van 2011 werd donderdag 2 augustus in week 31, 2012 behoorlijk vochtig besprenkeld. Ik vertrok op mijn Giant Expedition om klokke acht in de morgen, had beloofd rond koffietijd (half elf, kwart voor elf) te arriveren, maar overviel na veertig kilometer zuidwesten wind in de rug het nog sluimerende Callantsoog rond tien uur in the morning.
Een kwartiertje droogte - hoewel donkergrijze wolkenpartijen mij onmiddellijk achtervolgden - viel in het water. Bui na bui na bui, op de koop toe een enorme plensbui in de buurt van Petten. Petweer dus. Als een verzopen kat schudde ik de net ontwaakte Rusteveel-bewoners volledig wakker. Een handdoek en een kopje thee verrichtten wonderen, het grijze gordijn bleef nog eventjes boven ons hangen.
 |
| Alle ogen op het zuidwesten, in de buurt van Petten |
Lidi vertelde honderduit over de familiegeschiedenis onder de naam Vos, een begrip in Callantsoog. Ik mocht Vos-schilderijen bewonderen, en kasten en kunst, gemaakt van hout. Het rustieke huisje Rusteveel is, eigenlijk tot Lidi's verdriet, in andermans handen overgegaan.
In een wandeling door het oude, groene deel van het dorp toonde zij mij nog meer Vossenburchten, overigens in doorsnee ook te koop of in andere handen overgegaan.
 |
| Lidi voor zo'n Vossenburcht |
 |
| Lidi voor de Wilde Vos |
De middag resulteerde in aardig weer met een zonnetje. Dus na koffie & likeurtje (waardering zeker 8 1/2, zo blijkt uit Lidi's marktonderzoek) namen wij plaats op het Vossenterras aan het strand voor een eenvoudig lunchhapje. In aanwezigheid van enkele familieleden - topscorer Brian stal de show - vloog de tijd voorbij. Ik moest immers tegen de forse zuidwester in tijdig huiswaarts keren. Dat lukte stevig doortrappend redelijk, een flinke inspanning. Niet alleen de wind zat tegen, maar tot mijn verdriet begaf ook mijn achter(buiten)band het. Dat ik de veertig kilometer toch in drie uur zwoegen voltooide op een vrijwel platte band mag een wonder heten. Niettemin overheerste het gevoel van een gezellig dagje uit naar het strand, zoals dat in vroeger tijden gebeurde, ook in regen, met storm of tegenslag. Callantsoog is nog altijd knus en kleinschalig, de koffie is er betaalbaar en met Lidi c.s. is het gezellig keuvelen. Als zij weer in dat knusse, kleurrijke, houten onderkomen terugkeert, zal ik niet nalaten mijn gezicht te laten zien, om de band heel te houden (die ik nu ga repareren).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten